ตื่นละนิทรา        คราสุริยน
นอนอุตุกรน        ลืมกิจการ
เซ็งอุตลุด          สุดทมะทาน
จึ่งแวะสถาน        บ้านลิต์ตะเกิร์ล

แล้วรจเรข           เสกบทฉันท์
หมายอุระนั้น        คืนสุขเพลิน
ล่วงประลุผล        มนก็เจริญ
พร้อมบทเดิน       ตามบถตน

ศรีเปรื่อง
๑ พ.ย. ๒๕๕๖

ได้เลยครับ...

อ้าว เอ๊ะ ศิลา           ภาษะฉนี้
รีบแกะกระบี่            วามวะวะเงา
เหวี่ยงฉะฉะฉับ         สับคฤหะเสา
ให้นฤเขลา              เห็นพละกัน

ด้วยอุระขึ้ง              จึ่งฉะเฉาะเถือ
เสาซะบ่เหลือ          แม้ซะกะอัน
เมื่อสติมี                 หนีก็บ่ทัน
บ้านภิทะพลัน          ทับชิวะวาย

ศรีเปรื่อง
๒ พ.ย. ๒๕๕๖
 

ใกล้จะอุษา          คราภพแจ้ง
ด้วยรุจิแห่ง          แสงสุริย์ฉาย
ตื่นสละนิทร์         บิดสริร์กาย
หวังจะสลาย        ง่วงเกาะอุรา

แต่สติคง             งงและก็งวย
แสนจะระทวย       ปรือนัยนา
พลันดำริถึง          หนึ่งมรคา
ควรจะเสาะกา-      แฟระอุกิน       

จึ่งกระยุบาท             ยาตร ณ ครัว
ค้นดะซะทั่ว              พลิกธรณิณ
แม้บ่ลุดัง                  ตั้งจิตจินต์
เหงื่อแหมะแหมะริน   ง่วงภิทะเอง

ศรีเปรื่อง
๒ ธ.ค. ๒๕๕๖

"กาแฟ I อยู่หนายยย...."

หยุดกิจเฝ้า          เหย้าคฤห์สถาน
แสนจะสราญ        หลับนิทรเขลง
ตื่น ฤ ก็เรียง        เหวี่ยงกวิเพลง
ครื้นอุระเครง        เหลือคณนา

คัดวจะนั่น           สรร.วจะนี่
คลุกคละขยี้         หยอดรสฮา
ก่อบริพันธ์           หรรษอุรา
หมายมิตรอา-       รมณเพลิน

ศรีเปรื่อง
๑๐ ธ.ค. ๒๕๕๖

เกิดอุระคึก                  นึกจะเสนอ
สมมุติ..เอ่อ..               ผมน่ะเผอิญ         
ถูกกิ๊กห่าง                   หมางจิตเมิน
เป็นบทเดิน                 สรรคกวี   

(คือเรื่องสมมุติน่ะ...สมมุติ)                     

โกรธทะลุจุดเดือด

ผมก็บุรุษ                     สุดจะพิลาศ
เท่หฉกาจ                    ล้ำปฐพี
"เจมส์จิ"มิได้                ใกล้รัศมี
นัขธุลี                         ห่างระยะไกล

แต่อภิงง                      สงสัยนัก
วนอุระหัก                     ช้ำหฤทัย
ถูกกิ๊ก(ะ)หญิง               ทิ้งมละไป
เหตุอะไร                     ใยนุชลา

แค้น ฤ ก็แค้น                แน่นมนท้น
อายนรชน                    ทั้งพสุธา
หรือทิพแหนง                แกล้งอัตมา
เนื่องเพราะวิภา              เหนือนิรชร

เหวยวะวะเหวย              เฮ้ยชนสรวง
เดี๋ยวเถอะจะร่วง             จากคฤห(ะ)นอน
เปล่งวทะร้อง                ก้องอัมพร
"คืนกิ๊ก(ะ)อร                แล้วจะมิโดน"

แกว่งกวะกระบี่               ชี้ ณ สวรรค์
สองบทพลัน                  ยันกะยะโผน
กู่สร "ย้ากส์"                 วากยะตะโกน
คิดกะจะโหน                  เมฆ(ะ)ทยาน

สูงนภเสียด                    เฉียดทศโยชน์
ด้วยพละโกรธ                 คลั่งอุระดาล-
เดือดทะลุจุด                  ฉุดสติทาน
ตกสริร์ราน                     แหลกบ่มิเหลือ

ศรีเปรื่อง
๓ ก.พ. ๒๕๕๗

ปล.

นัขธุลี (นัก-ขะ-ธุ-ลี) = นัข (เล็บ) + ธุลี (ฝุ่น)
สงสัย (ป. สํสย; ส. สํศย) = อ่านเป็น สง-สะ-ยะ
อัตมา = ตัวเอง = อ่านเป็น อะ-ตะ-มา
นิรชร = เทวดา
เหวยวะวะเหวย = กร่อนจาก "เหวยเหวยเหวยเหวย"
แกว่งกวะ = กร่อนจาก "แกว่งกวัด"
กะยะ = แผลงจาก "กายา"
สร (สะ-ระ)
นภ = ฟ้า
โยชน์ = ชื่อมาตรวัด (16 กิโลเมตร)
สริร์ = แผลงจาก สรีร์ = ร่างกาย

โอ้อภิเปลี่ยว          เหี่ยวมนะนัก
ด้วยสิริลักษณ์        หนึ่งนุชเรื้อ
ไม่รจเรข               เสกพจะเจือ
เหงาดุจเรือ            คว้าง ณ ทะเล

เรียม ฤ กระทำ        กรรมะกระไร
ให้ยุพะลัย              ต้องอุระเพ
จึ่งอรวรรณ             หันสริร์เห
ปล่อยดนุเป๋            เป๋อเพราะฉงน

ศรีเปรื่อง
๒๓ ก.พ. ๒๕๕๗

ยิ้มซะกะหน่อย     กลอยพนิดา
บึ้งน่ะจะพา          ชายจรดล
เดี๋ยวก็จะเฉา        เหงาฤดิจน-
พักตรย่น             ปราศวิราม

หากบ่มิรัก            ภักดิอนงค์
มี ฤ สิบ่ง             บอกพจะความ
คำก็มิเอื้อน          เตือนนุชงาม
ปล่อยอรตาม        กรรมวิถี

ศรีเปรื่อง
๒๔ เม.ย. ๒๕๕๗

 
ค่ำก็บ่นอน         ถอนหฤทัย
ร้อนนะจ๊ะใจ       สุขก็บ่มี
อบและก็อ้าว      ร้าวนะฤดี
ตัวดนุนี้             แทบจะละลาย

ลมก็บ่หวน         ล้วนระอุจริง
คิดและประวิง      สุดอธิบาย
เหงื่อกะชโลม     โซมอุระกาย
นานกะบ่หาย       เกินคณนา
 
ฺBlack Sword
(หมู มยุรธุชบูรพา)

 

  เย้...มีเพื่อนแล้ว

จิตดนุพ้อง           คล้องกะสหาย
โอ๊ย! ระอุกาย       หน่ายกมลา
ขุ่นทุรชน             ปล้นรุกขา
จึ่งทิพดา             ลงครุทัณฑ์

นั่งก็ลำบาก          ยากขณะยืน
ข่มมนฝืน             หลับ ฤ ก็ฝัน
ว่าจรไป               ในพนขัณฑ์
เกิดพะประจัน        พักตรกะผี.....(เว๋ออออ...อุย...กัว ๆ)

ศรีเปรื่อง
๒๘ เม.ย. ๒๕๕๗

 
หมูน่ะสยอง            มองและกะแล
เหลือบและชะแง้     ท่าจะบ่ดี
นั่นรึกะสือ              บรื๋อ! จรหนี
เร็วระระรี่                ใจนะจะวาย

วิ่งก็มิทัน               สั่นมนตน
เกิดภวะลน-           ลานอุระกาย
เรียกก็บ่เห็น           เป็นดุจคล้าย
แทบอสุหาย           ศรี ก็บ่มา // ฮือ ๆๆ
 
Black Sword
(หมู มยุรธุชบูรพา)        
 

ยังไม่นอน เห็นพอดี  

มาช่วยแย้วววว....

ตั้งสติได้          ไว ก็กระทำ
ท่องบริกรรม      มนตรกถา
เสร็จก็ตวัด        กวัดฉุริกา
พลันวสุธา         เกิดภวะไหว

อัสนิบาต           ฟาดสริรางค์
ยินสรคราง         เพียงจะประลัย
จึ่งดนุสืบ            คืบบทไป
อ้าวเอ๊ะทำไม      เป็นมิตร "หมู"

อ้าวคุณหมู ทำไมนอนดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่ตรงนั้นล่ะ  

ศรีเปรื่อง
๒๙ เม.ย. ๒๕๕๗

ปล.

กถา = ถ้อยคำ [มคธ]
ฉุริกา = มีด [มคธ]
สร [สะ-ระ] = เสียง [มคธ]
ประลัย = ความตาย [มคธ]
บท [บะ-ทะ] = เท้า [มคธ]

หงิงงะง่ะหงิง        ทิ้งวปุลง
ฟาดก็มิตรง          เบิ่งซะนะดู
แสงวะวะแว่บ        แสบนะอณู      
หัวและกะหู          ช่างปะเหมาะจัง

นั่นสิกระสือ          หวือ~ระยะลอย
ตั้งสติพลอย         วิ่งบ่ละลัง
เผ่นนะจ๊ะศรี         หนีมิพะวัง
ศรีละจะนั่ง           อยู่น่ะทำไม ฯ

ขอเผ่นก่อนแล้ววว คุณศรีนั่งคอยรับหน้าไปนะครับบบ ฟิ้วววววว
 
 Black Sword
(หมู มยุรธุชบูรพา)

รยะ  - (เร็ว -ไว)
วปุ   - (ร่างกาย)