มาณวกฉันท์ จากตำราแต่งฉันท์ ที่นิพนธ์โดย สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส
รวบรวมไว้ในหนังสือ ชุมนุมตำรากลอน ฉบับหอพระสมุดวชิรณาณ (พิมพ์ครั้งที่ ๓ พ.ศ.๒๕๑๙)

เรื่อง โทษเที่ยวกลางคืน ๖ ประการ (ต่อ)

หนึ่งจะอดูร      ภูลภยมาก
มักอะระขวาก   หนามสวะแทง
อีกอหิชาติ์      กาจพิศมแรง
พาธะจะแสลง  มล้างชนม์มลาย


ข้อสังเกต

กาจพิศมแรง อ่านเป็น กาจ-พิ-ศะ-มะ-แรง >> เป็น 5 เสียง โดยมีลหุอยู่ตรงกลาง 3 เสียง
พาธะจะแสลง >> พา-ธะ-จะ-สะ-แหลง
มล้างชนม์มลาย อ่านเป็น มะ-ล้าง-ชะ-นะ-มะ-ลาย >> อันนี้เจ๋งครับ มีถึง 6 เสียง
     มะ-ล้าง ตีความเป็น ครุ 1 เสียง
     มะ-ลาย ตีความเป็น ครุ 1 เสียง

มาณวกฉันท์ จากตำราแต่งฉันท์ ที่นิพนธ์โดย สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส
รวบรวมไว้ในหนังสือ ชุมนุมตำรากลอน ฉบับหอพระสมุดวชิรณาณ (พิมพ์ครั้งที่ ๓ พ.ศ.๒๕๑๙)

เรื่อง โทษเที่ยวกลางคืน ๖ ประการ (จบ)

ภูริตริเห็น       เป็นขะระโทษ
ฉัพพิธโปรด    อรรถธิบาย
พึงมละเว้น     เช่นอภิปราย
ทุกขะจะวาย   เสวยศุขสานต์

ฉันทะลิลาศ     สาสนะแสดง
โดยบทแถลง   เล่หบุราณ
มาณวกนาม     ตามบริหาร
ทวยธิรญาณ    อย่างรินิพนธ์

ไป อ.ธาตุพนมครับ เลยคิดเรื่องนี้ขึ้นมา      

ขับรถะมาด      ธาตุพนม
จิตะภิรมย์        คืนนครา
ถิ่นบุระที่         ลี้จรมา
คลาศะยุพา      รักยุวะวัย (๑)

ยาตระกระนี้     ศรี ฯ มุจะเจอ
เนียงนุชะเธอ   สมหฤทัย
ครั้นปะตะลึง    อึ้งมนใน
ด้วยพธุ size    ใกล้คชสาร (๒)

ศรีเปรื่อง
๑๗ ก.พ. ๒๕๕๖

บุระ = เมือง

จิตะก็ย้อน           ตอนยุวะเรียน
ฝึกกลเขียน         เล่หะพิธาน
นั่งแปะพระแกล    แลยุวมาลย์
จนมนะพาน         ขาดสติคง (๓)

พอคุรุถาม           ตามบทะบรรณ
ตกอุระพลัน         เนตรละอนงค์
รีบเสาะวลี           ที่เหมาะเจาะตรง
ผิดคุรุลง             โทษะประทาน (๔)

ศรีเปรื่อง
๑๘ ก.พ. ๒๕๕๖

ปล.

แปะ = ติด
พระแกล = หน้าต่าง
ยุวมาลย์ แผลงจาก เยาวมาลย์
บรรณ = หนังสือ

ยืน ณ ระเบียง       เพียงดนุเดียว
เปล่าจิตะเปลี่ยว     เหี่ยว ฤ ประมาณ
โอ้ยุวะชาย            อายมหุฬาร
กริ่งวะสคราญ        หยามอตมา (๕)

ยินสรผ่าง             หง่างหง่ะระฆัง
โอ้ย! ปิติจัง           โทษะจะลา
ผิดดำริคิด             จิตะระอา
อาจริยา                เพิ่มคุรุทัณฑ์ (๖)

ศรีเปรื่อง
๑๙ ก.พ. ๒๕๕๖

ปล.
มหุฬาร จาก มโหฬาร
อตมา จาก อาตมา (ฉันท์เก่า ๆ ใช้แทนข้าพเจ้า)
หง่างหง่ะ จาก หง่างเหง่ง
อาจริยา จาก อาจริย (มคธ) = อาจารย์

เรียมจรดล        หนถละอื่น
เนียงนุชะตื่น     หวาดจิตะเกิน
ใช่ตริริร้าง         ห่างมละเมิน
เพียงจระเดิน-    สายบริพันธ์

ไปแวะกระโน้น    โผน ณ กระนี้
สุขะฤดี              แสนหฤหรรษ์
แต่ก็มินิ่ง            ทิ้งมละกัน
แน่วกละฉันท์      มาณวกา

ศรีเปรื่อง
๒๐ ก.พ. ๒๕๕๖

กลับคฤหะรัง         ยังบมิได้
อาจริยะให้            เก็บคุรุภัณฑ์
กวาดโต๊ะกระดาน   ม่าน ฤ วะบัญ-
ชรประลุยัน           ตั่งและประตู (๗)

โอ้อนุศรี ฯ           ชีมนะช้ำ
จำอุระทำ            ตามพจะครู
อดพิศะจ้อง         มอง ณ พธู
ครูนะคะรู            โหดมหุฬาร์ (๘)

ศรีเปรื่อง
๒๒ ก.พ. ๒๕๕๖

ปล.

บัญ-  ชร   ฉีกคำ บัญชร = หน้าต่าง
คะรู แผลงจาก ครู

จริง ๆ เด็ก ๆ ผมเป็นเด็กไม่เกรียนเลยนะ (เพิ่งมาเกรียนก็ตอนนี้แหละ   )
 :037: อย่าบอกใครเชียวนะว่า มุขนี้ได้แรงบันดาลใจจาก ท่านพชรบงกช  

(ต่อจากตอนที่แล้ว)

แม่และก็พ่อ     ท้อมนะท้น
ด้วยบุตระตน    ซนบ่มิยั้ง
กริ่งวะจะอาจ    พลาดกะยะพลั้ง
ม้วยมรณัง       จมชละเอา (๑๑)

จำจิตะเฆี่ยน     เกรียนบุตะชาย
ก่อนชิพะวาย    แต่ยุวะเยาว์
เจ็บสริร์แสบ     แปล่บอุระเรา
นัยนะเคล้า       คลอชลนา (๑๒)

ศรีเปรื่อง
๒๗ ก.พ. ๒๕๕๖

ปล.

วะจะ จาก ว่าจะ
กะยะ จาก กายา
ชิพะ จาก ชีพ

เรียน ครูศิลา ท่านรินดาวดี ท่าน Music

มาตามสัญญาครับ มาณวกฉันท์ของผม แต่ขออภัย noise เยอะมาก เนื่องจากไม่ใช่มืออาชีพ

ศรีเปรื่อง
๑ มี.ค. ๒๕๕๖

เรียน ครูศิลา

ขอบคุณมากครับสำหรับคำชม

เอามาณวกฉันท์ the series มาส่งอีกครับ


(ต่อจากตอนที่แล้ว)

จึ่งแวะพระธาตุ    มาดอภิวันท์
จิตดนุมั่น          เทิดพระคุณา
แม้จระไกล        ใจบ่มิคลา
คล้ายสริรา         ใกล้วรองค์ (๑๓)

ก้มศิระกราบ      ราบธรณี
อัตมะมี            จิตะประสงค์
ให้ยุพเยาว์        เหล่ากิ๊กะจง
รักดนุคง           ห่อนมละไป (๑๔)

ศรีเปรื่อง
๔ มี.ค. ๒๕๕๖

สวยงามขึ้นมากเลยครับ  :035:

ศรีเปรื่อง

(ต่อจากตอนที่แล้ว)

ใกล้ภพะค่ำ     จำจิตลา
สู่นครา           หนถละไกล
จากวรธาตุ       คลาสคระไล
อกดนุไซร้       แสนจะสะท้าน (๑๕)

ตั้งอุระแน่         แท้บ่มิคลอน
แม้นกิจหย่อน    ผ่อนธุระงาน
จักจรเคลื่อน      เยือนพระสถาน
กราบศิระกราน    ธาตุพนม (๑๖)

= จบแล้วครับ =
ประพันธ์ระหว่างวันที่ ๑๗ ก.พ. - ๕ มี.ค. ๒๕๕๖

ศรีเปรื่องมาณวก The Series
ภาค: เยือนด้าวคราวยุววัย
(มาณวกฉันท์ ๑๖ บท)


ศรีเปรื่อง
๕ มี.ค. ๒๕๕๖