ห่อนวะจะห้าม      ทรามวยเจ้า
เพียงตริริเอา        เป็นวิทยา-
ทานะแสดง          แจ้ง ณ ประชา
ผองมิตรว่า           หมายวะอะไร

เรียมก็สว่าง          กลางมนแล้ว
อย่าจรแจว           หนีดนุไป
แม้นกิจหย่อน        ผ่อนธุระไซร้
วอนอรไท             คล้องกวิกล

ศรีเปรื่อง
๔ มิ.ย. ๒๕๕๖

ปล.

ทรามวย แผลงจาก ทรามวัย
ตริริ = ตริ (คิด) + ริ (เริ่มคิด) >> อันนี้ไม้ตายเลยครับ เห็นใช้กันเพียบในมาณวก (ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน 555)
วะ กร่อนจาก ว่า (เหล่ากวีกรอนมาใช้กันจนพจนานุกรมต้องบรรจุไว้ 555)
กวิ แผลงจาก กวี

เบื่อจิตเซ็ง              เล็งนุชเลิศ
คิดวะประเสริฐ          เหนือนรชน
เทหฤทัย                ให้นิรมล
กิ๊กก็มิสน                 หักจิตลา

หรืออมรินทร์            ปิ่นทิพะลัย
ปรารถนะให้             ข้า ฯ ทรมาน์
เลยดลใจ                 ให้กัลยา
หมดกรุณา               ภักดิสลาย

คงเพราะวะทำ          กรรมะกะกิ๊ก
ให้อุระริก                 ร้าววรกาย
องค์มัฆวัน               นั้นกุธชาย
มุ่งมุทำลาย              อัตมะมาน

หลายทินล่วง            ทรวงก็สงบ
ค่อยดำริขบ               ปรากฏการณ์
จึ่งปฏิญาณ์               ว่าจะมิราน
กิ๊กสะคราญ               ให้มนหมอง  

ศรีเปรื่อง
๒๐ มิ.ย. ๒๕๕๖    

คิดไม่ออกจริงๆค่ะพี่ศรีเปรื่อง
สมองไม่ยอมทำงาน
คงจะมีเรื่องเครียดหลายอย่าง
สมองน้องเลยไม่เปิด
จ้องนานสองนาน ก็ยังคิดไม่ออก
หมดสภาพแล้วค่ะ พี่ ....

        :a001:

อย่าซีเรียส คิดออกก็เขียน คิดไม่ออกก็ไว้ก่อน
เขียนเลย ไม่ต้องสัมผัสกับบทก่อนหน้าก็ได้ 

กลกวิมา-            ณาวกฉันท์
ยากดำริสรรค์       ด้วยเพราะวะแปลก
ต้องพิระวน          จนสติแตก
กว่าจะชำแรก       แหวกมนจินต์

หากนุชน้อง         ตรองบ่มิไหว
ลองจรไป           หาภัตกิน
อิ่มกะยะแล้ว       แก้วยุพะพิน
ค่อยตริกวิน         ฉันทประภา

ศรีเปรื่อง
๒๐ มิ.ย. ๒๕๕๖

ปล.

กวิ จาก กวี
มา -ณาวกฉันท์  จาก มาณวกฉันท์
วะ จาก ว่า
พิระ จาก พีระ = เพียร
ภัต อ่านเป็น ภะ-ตะ = อาหาร
กะยะ จาก กายา
ยุพะพิน จาก ยุพาพิน = หญิงสาวสวย
ตริ = คิด
กวิน = ดีงาม

อ่านแล้ว งง ค่ะ แปะไว้ก่อนนะคะพี่ศรีเปรื่อง   

(กาลามสูตรกังขานิยฐาน ๑๐ : มาณวกฉันท์ ๘)
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%95%E0%B8%A3

พุทธกถา                   กาละมะสูตร
การสุต Truth             ความคติใด
อย่าสติเขลา               เบาหฤทัย
เชื่อวทะใคร                โดยบมิทาน

จงพิเคราะห์ทวน           มวลพจะฟัง      
ตามทศกัง-                 ขานิยฐาน
พุทธดำรัส                  ตรัสตะบุราณ
หลักตริพิจารณ์             อัตถกถา

(๑. มา อนุสฺสวเนน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยฟังตามกันมา)
หนึ่งมละหลง               ปลงกมลาศ
เชื่อพจนารถ                ด้วยเพราะนรา
อ้างวะสดับ                  รับมุลมา
จากพจนา                   เหล่านรชน

(๒. มา ปรมฺปราย - อย่าเพิ่งเชื่อโดยถือว่าเป็นของเก่าเล่าสืบๆ กันมา)
สองวทะเก่า                เล่าตะบุราณ
ควรตริและทาน             อัตถยุบล
อย่าปฏิเสธ                 เหตุและผล
เชื่อบุพชน                  ปราศตริตรอง

(๓. มา อิติกิราย - อย่าเพิ่งเชื่อเพราะข่าวเล่าลือ)
สามมละข่าว               กล่าวและสะพัด
อ่อนวจนัตถ์                ขาดมุลจอง
เพียงวทะลือ               ถือ ฤ ก็หมอง
ใช้สติกรอง                 กั้นขยะสาร

(๔. มา ปิฏกสมฺปทาเนน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยอ้างคัมภีร์หรือตำรา)
สี่คัมภีร์                     นี้ก็มิควร
ภักดิสำนวน               ทุกบทจาร
ใช่มัฆวา                    มาอวตาร
พลั้งพจมาน                ผิด ฤ ก็มี                

(๕. มา ตกฺกเหตุ - อย่าเพิ่งเชื่อโดยคิดเดาเอาเอง)
ห้าผิวะจัก                   ตรรกะพินิจ
หากมุลผิด                  คลาศวิถี
อย่าจิตเคร่ง                 เร่งกรณี
ปิดบัญชี                     ด้วยเพราะทะนง

(๖. มา นยเหตุ - อย่าเพิ่งเชื่อโดยคิดคาดคะเนอนุมานเอา)
หกอนุมาน                 การกะคะเน
เพียงกลเล่ห์              อาจจะมิตรง
บ้างก็เขยื้อน              เคลื่อนบ่มิคง
อย่าจิตปลง               ในวิเคราะห์ผล

(๗. มา อาการปริวิตกฺเกน - อย่าเพิ่งเชื่อโดยตรึกเอาตามอาการที่ปรากฏ)
เจ็ดคติเคย                เผย ณ อดีต
ใช่มรุขีด                   บ้างก็พิกล
เบี่ยงวิปริต                คิด ฤ ฉงน
ควรนรชน                เผื่อมนใน

(๘. มา ทิฎฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา - อย่าเพิ่งเชื่อเพราะเห็นว่าต้องกับความเห็นของตน)
แปดมละจิต              ทิฏฐิพิจารณ์
เพียงเฉพาะด้าน         ตรงกะหทัย
เชื่อทฤษฎี                ที่ดำริไว้
รั้นวินิจ์ฉัย                 ตามอุระตน

(๙. มา ภพฺพรูปตา - อย่าเพิ่งเชื่อว่าผู้พูดควรเชื่อได้)
เก้ามละเชื่อ                เนื้อพจน์วากย์
เพียงพิเคราะห์จาก        ลักษณะคน
ปราชญ์ ฤ ก็พลั้ง           ดังปุถุชน
สาระยุบล                    อาจจะมิควร

(๑๐. มา สมโณ โน ครูติ - อย่าเพิ่งเชื่อว่าผู้พูดนั้นเป็นครูของเรา)                                
สิบมละเชื่อ                 เนื้อวทะครู
โดยบ่มิดู                    พจนกระบวน
คิดพิเคราะห์สาร            อ่านและก็ทวน
ตรองตริประมวล             พึ่งจะกระทำ

ศรีเปรื่อง
๒ ก.ค. ๒๕๕๖

ปล.

Truth (ทรูธ) = ความจริง
มละ = ละ, ทิ้ง
คติ = แบบอย่าง วิธี แนวทาง
กมลาศ = กมล (ใจ) + ศ เข้าลิลิต
อัตถ = เนื้อความ
ยุบล = ข้อความ, เรื่องราว
วจนัตถ์ = วจน (คำพูด) + อัตถ์ (เนื้อความ)
มุล จาก มูล = ๑. รากเหง้า  ๒. ทั้งหมด
ตะบุราณ จาก แต่โบราณ
มรุ = เทวดาพวกหนึ่ง
คลาศ = คลาด
บุพชน จาก บรรพชน

อริร้าย...ของชายตรม

รัตติสงัด            ภัทรชาย
นอนก็ระคาย       นิทระบ่ลง
ร้อนหฤทัย         ใกล้ชิวะปลง
ปราศนุชนง        เปลี่ยวสริร์เหลือ

หรีดร่ำระงม           ตรมอุระแหนง
เสียงสรแทง          เสียดมนเผือ
ดั่งกฤชมีด            กรีดดนุเนื้อ
แล้วก็เหยาะเกลือ    ให้ทรมาน์

รุ่งทินนี้                 มีกิจแล้ว
ต้องจรแจว             ไปเสาะเลาะหา
ภัตรเอร็ด               เด็ดพสุธา
แม้นวะประชา          ลิ้มก็จะเพลิน

มามะแมลง             แฝงตฤณซ่อน
ป่วนดนุนอน            หลับมิเจริญ
บึ่ง ณ ตลาด            มาดมุจะเดิน
Shop บ่มิเขิน          หรีดอริร้าย

ศรีเปรื่อง
๓๐ ก.ค. ๒๕๕๖

รัตติ = กลางคืน
ภัทร = ดี, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก
เผือ = ข้าพเจ้า
กฤช = กริช
ดนุ จาก ดนู = ข้าพเจ้า
ทรมาน์ จาก ทรมาน ใช้ การันต์ฆ่าเสียง น
ทิน = วัน
ตฤณ = หญ้า
Shop มาจาก Shopping สื่อถึงการจับจ่ายซื้อหา

"เกริ่น"

ห่างกลมา-          ณาวกะฉันท์
แต่ดนุนั้น            มั่นบ่มิคลาย
กริ่งยุพเยาว์         เหงาสริร์กาย
จนจระหาย          ไป่แวะเชลง

ในทินะนี้             ศรี ฯ ริสฤษดิ์
ฉันทะรจิต           เลิศะเลบง
เรื่องชนนี            พีระเชวง
เชิญมิตระเพลง     พิศะนิพนธ์

"วาทะแม่"

อันคุณะแม่         แผ่กวะฟ้า
เพี้ยงพสุธา        ปานมหะชล
ท่านทนุรักษ์       ฟักบุตระตน
พัฒนะจน           เติบกะยะโต

บ่มเพาะนิสัย      ใฝ่คุณธรรม
ทุกวทะคำ          ตรึงตระมโน
"แม้นชิวิเฟื่อง      เรืองอักะโข
หากวะยโส         ศักดิจะคลา

จงมละทำ           กรรมกิจะบาป
ที่นระสาป          สัตว์ระอา
ถึงวะจะปิด-        มิด ฤ ก็ปรา-
กฏ ณ อุรา         ห่อนภิทะพัง"

เพียงอนุอัตถ์      ภัทระที่
มาตฤชี้             ปลูกจิตะฝัง
บ้างบุตระค้าน     ต้านสุตะฟัง
แม่ ฤ ก็ยัง          ทนทมะสอน

ขอสุรคุ้ม             อุ้มดนุแม่
ให้สุขะแด           ปราศะนิวรณ์
กินก็สบาย          ง่ายนิทระนอน
กายะมิคลอน       โรคภัยะไกล      

ศรีเปรื่อง
๑๔ ส.ค. ๒๕๕๖

ปล.

มาตฤ (มา-ตฺริ) = แม่
มหะชล จาก มหา + ชล
ทมะ = การข่มใจ

จังหวะจะโคน          โดนอุระท้น
มาณวะกล              ฉันทะประไพ
เล่หะสำเนียง           เสียงเสนาะใส
สุขหฤทัย                คราสุตะฟัง

ยามรจเรข               เสก ฤ ก็เพลิน
จนมละเมิน              ทุกขะประดัง
ปล่อยจิตะล่อง          ท่อง ณ ภวังค์
ด้วยเพราะมุหวัง        กลั่นวรฉันท์

ศรีเปรื่อง
๑๙ ส.ค. ๒๕๕๖

อันจิตใจ           ใครจะภิรมย์
หรือจะระทม       ปราศหฤหรรษ์
ใช่วะชะตา         ฟ้าภพสรรค์
เทพสุระบัน-       ดาลชิวะเป็น

ข้อสัจะแท้            แดปุถุชน
ต้องพะผจญ         ทนอุระเข็ญ
ด้วยเพราะวะเขลา  เมาพิศะเห็น
มองวะลำเค็ญ       เลยทุขะทรวง

ศรีเปรื่อง
๑๙ ส.ค. ๒๕๕๖

ศักดิสภาพ        ลาภยศถา
เพียงกติกา       สมมุติลวง
เมื่อชิวิลับ         ดับมนะดวง
เหล่ายศปวง      ต่างก็คระไล

แม้จะกระทำ      กรรมะประเสริฐ
สุดอภิเลิศ         เทียมนภลัย
จนนรซึ้ง           ตรึงหฤทัย
ล่วงฉนำไป       เขา ฤ ก็ลืม

ศรีเปรื่อง
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖

ฮ่า ฮ่า    "ลืม"

ไอ่ยะ! อะจ๊ากส์!       วากยะสนุ้ก
วนตริริมุก               ฮึ่ม! และก็ อืม!
แก้ภวะการณ์          หว่านพจยืม
พ้นก็ปละปลื้ม          มองผลงาน

ใช้พจะเสริม           เติมรสช่วย
แม้จะมิสวย            เปื้อนเปรอะอุทาน
แต่วะก็แปลก          แหวกบุพกาล
เสียงกลขาน           ป่วนอุระดี

ศรีเปรื่อง
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖

ปล.

สนุ้ก = ศัพท์เทคนิคที่คนไทยใช้ในกีฬาสนุกเกอร์ หมายถึง การกันให้อีกฝ่ายแทงโดนลูกไม่ได้

(มาณวกฉันท์ ๘)

ด้วยวะ"อริชญย์"       ถิ่นคฤหะใหญ่
บ้านกวิไทย             ชวนเสาะพจี
มาบริพันธ์               สรรคะกวี
เรื่องกุมภีล์              กับกปิชาญ

วากยะฝรั่ง               ฟัง ฤ ก็งง
แต่ดนุม่ง                  จิตตะประสาน
กว่าจะสำเร็จ             เสร็จ ฤ ก็อาน
เชิญมิตรกานท์           ได้ทัศนา


http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=24932.msg199312;topicseen#msg199312


เกริ่น

ถิ่นทุรไกล            ในพนะลึก
มากดรุพฤกษ์        ใกล้ชลธาร์
มียุวะลิง              พิงสริรา
พึ่งรุกขา              ปราศระทม

กึ่ง ณ ละหาน        ธารชลนี้
ปรากฏมี              ผืนเกาะอุดม
หลากผลไม้          ให้อภิรมย์
ลิงก็นิยม              วนจรมา

ยามกระเพาะกิ่ว             หิวภัต์ตหาร
ลิงก็ทะยาน                   โผนสริรา
โดดเหยาะเหยาะเหยง     เร่งบทคลา
ลัดเลาะศิลา                  ข้ามชละลัย

สู่เกาะพิเศษ            เขตบริบูรณ์
มากภัตพูน              เปรมดิหทัย
กินผลหมาก             รากดรุไว
อิ่มก็คระไล              กลับคฤหะรัง

ข้างชลคลอง           สองจระเข้
พิศ ก็อุเหม่ !           เจ้ายุวะกัง
แสนเกะกะตา           วานรจัง
จับ ฤ ก็พลั้ง             พลาดเพราะมิทัน

อยากจะขย้ำ            อ้ำเพราะวะแค้น
ลิง ฤ ก็แสน            ว่องกะยะหัน
เพียรตริพินิจ            คิดกลสรรค์
จับกปิอัน                เชาวน์เชวง

จระเข้เมีย-ผัววางแผนการร้าย

แล้วทินหนึ่ง            จึ่งภริยา-
แร้ภณะว่า              "นี่แน่ะตะเอง
เราจะระรื่น              ครื้นรตะเครง
ด้วยกลเจ๋ง              น้องดำริมา

ในตะละวัน              นั้นน่ะกบิล
ย่างเหยาะเลาะหิน      ข้ามชลธาร์
พี่ก็จำแลง               แสร้งสรีรา
หนึ่งกลว่า               หินบ่มิติง

จังหวะกบิล              ผินกะยะโจน
พี่ ฤ ก็โผน              ด้วยพละจริง
กัดและกระชาก         ลากยุวะลิง
ปลิดชิวะทิ้ง             เป็นภัตเรา"

ภรรดะตะโขง           โผลงวทะ "โอ้!
เลิศซะ อะโห!           เลยยุพเยาว์"
จักสมจินต์               กินภัตเหลา
ร่างสริร์เจ้า               เชาวน์กบิล              

วันปฏิบัติการ

   @ จระเข้ผัว:-

ครั้นทินใหม่             ไคลบ่มิช้า
แฝงสริรา                 แอบพะกะหิน
รอยุวะกัง                 หวังจิตกิน
ชีวะจะสิ้น                แล้วล่ะทโมน

  @ กบิลน้อย:-

ฝ่ายยุวะลิง                วิ่งคละกระโดด
หยุดพิศโขด              ยั้งมิกระโจน
ด้วยเพราะตระหนัก       ลักษณะโนน
ผิดตะกระโน้น            ท่าจะมิดี

คงอุปเท่ห์               เข้ทวิหลอก
หมายจะขยอก           กายะสรีร์
ตั้งสตินึก                ตรึกตริวิธี
รอดภัยนี้                อย่างสุขุมาล    

พลันก็ตะโกน       โยนพจนา
"โอ้วะศิลา          ทุกข์ ฤ สราญ"
เข้ ฤ ก็ไป่           ไขวทะขาน
กริ่งกปิชาญ         รู้กลตน

จึ่งยุวะลิง            ยิงภณะต่อ
"แปลกอุระหนอ     จิตตะฉงน
มิตรศิลา             ท่าจะพิกล
เลยบ่มิสน           ต่อวทะกัน"

   @ จระเข้ผัว:-

ข้างจระเข้            เขวหฤทัย
แม้นผิวะไม่-         ตอบพจะมัน
เล่ห์กลเรา            เฝ้าพิระสรรค์
อาจภิทะบรร-        ลัยะกระบวน

จึ่งรยะเร่ง                เปล่งวทะรี่
"เราน่ะฤดี                สุขะกระสรวล"
ด้วยเพราะวะเขลา       เบาจิตครวญ
หลงพจะชวน            เชาวน์สวา

   @ กบิลน้อย:-

พลันก็สว่าง             กลางมนใน
กุมภิลใหญ่              แฝงสริรา
หมายจะมล้าง           ม้างอัตมา
เป็นภัตตา               ให้สุขมน

จึ่งวทะเอ่ย              "เหวย! กุมภีล์
เรากปินี้                  พร้อมสละตน
ด้วยเพราะวะเจ้า         เชาวนท้น
จิตตะจำนน              เล่หะอุบาย

กุมภิล์ก็โปรด            โอษฐเผยอ
เราจะมิเก้อ               โจนสริร์กาย
เป็นภัตะกิน               สิ้นชิวะวาย  
ตามวัฏสาย               โซ่กระยะหาร"

   @ จระเข้ผัว:-

ฝ่ายกุมภีล์              ดีหฤทัย
เร่งกระทำไว            ตามกะปิชาญ
หมายจะกระชาก        พรากวิญญาณ
ไม่พิเคราะห์ทาน        เหตุและผล

    @ กบิลน้อย:-

เยาวแสม                แหม่! ก็สราญ
โดดย่ำกบาล            มารอริตน
สองบทถีบ               รีบจรดล
สู่ภพบน                  พ้นภยพาล

แล้ววทะบอก           ตอกอุระแร้
"เจ้าน่ะก็แค่            ตัวมหุฬาร
มีพละมาก              ยากจะประมาณ
แต่ ฤ จะทาน           เชาวนเรา"

ศรีเปรื่อง
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖

ปล.

ม่ง = มุ่ง
เข้, แร้, กุมภิล, กุมภีล์ = จระเข้
กบิล, กปิ, สวา, กัง, แสม, วานร, ทโมน = ลิง
ดรุ, รุกขา = ต้นไม้
ทุร = ลำบาก
ืทิน = วัน
ตะเอง แผลงจาก ตัวเอง (แสลงเด็กวัยรุ่น)
ตะละ แผลงจาก แต่ละ
สุขุมาล = ละเอียดอ่อน