... กลิ่นป่า ...
 
                                                 (อินทวสันตดิลกฉันท์)
 
                         ๐๐ ลมพัดสะบัดพริ้ว                             รวิริ้วรุจีฉาย
                      เรียวไผ่ไสวปลาย                                   ดุจะกรายสิคลายเกลียว
 
                        ๐๐๐ ลิ่วหมอกระลอกปะทะประดัง             รยะดั่งจะหมุนเกี่ยว
                      โอบล้อมกระจายระยะกะเกี้ยว                    ก็จะเที่ยวละเลี้ยวไว
 
                         ๐๐เหน็บหนาวจะร้าวกาย                       จิตะไม่สะบายไซร้
                      ลอมฟางก็ห่างไป                                    ประจุใช้ประทังเอา  
 
                        ๐๐๐ กองไฟก็ได้ระอุคุกรุ่น                     จะมิอุ่น ณ กายเจ้า
                      พร่ำเพ้อละเมอ พจน เขลา                        ปติเร้าระเริงใจ
 
                          ๐๐ แดดอุ่นอรุณรุ่ง                              รุจิพุ่งพิลาสไกล
                      ขุนเขาลำเนาไพร                                    ก็ไสวละลานตา
 
                         ๐๐๐ นกกาแมลงปฏิแสดง                      คชแห่งวนาภา
                      เบิกบานสราญมิจะระอา                            พกป่าระเริงลม
 
                          ๐๐ ชีวิตลิขิตป่า                                  มติพาประชาคม
                     ทุกสิ่งจะอุ้มสม                                        รตะบ่มระงมไพร
 
                        ๐๐๐ เสือพีเพราะป่าระเกะกะมี                 คติที่มนุษย์ให้
                     ดงไม้ ณ ป่าจะชรไม                                สถิตย์ไว้จิไม่สูญ
 
                          ๐๐ ลำธารละหารห้วย                          ทะนุด้วยก็ไพทูรย์
                     ทุกอย่างจะเกื้อกูล                                   กรณีย์สิควรดล
 
                                                       1p