...ครู...( ผู้เป็นดั่ง เรือจ้าง )...


มือเปื้อนชอล์กบอกเช่นเป็นหน้าที่

ป้อนสิ่งมีความรู้สู่ลูกหลาน

สรรพศาสตร์ปราชญ์ชี้วิชาการ

นำมาสานปลูกฝังยังศิษย์ตน


จิตวิญญาณขานสู่ครูผู้ให้

เรื่องกำไรขาดทุนไม่คุ้นผล

เพียงเดินหน้ามาสรรค์ปัญญาชน

ให้หลุดพ้นความด้อยน้อยปัญญา


ถึงลำบากยากแค้นสุดแสนเข็ญ

ครูก็เป็นความหวังไม่กังขา

สอนให้เขียนเรียนขานอ่านตำรา

อยู่ในป่าในเขาก็เข้าไป


แม้เงินเดือนน้อยนิดด้วยจิตมั่น

สู้บากบั่นตามสอนไม่อ่อนไหว

สิ่งตอบแทนแสนปลื้มลืมเหนื่อยใจ

ก็ที่ได้เห็นศิษย์สัมฤทธิ์เรียน


ทั้งรุ่นแล้วรุ่นเล่าที่เฝ้าสอน

ทั้งจบก่อนรุ่นหลังยังอ่านเขียน

สอนให้มุมานะอย่าละเพียร

ไม่เคยเฆี่ยนดุว่าหรือด่าตี


เป็นกำลังทางใจให้พักพิง

ศิษย์มีสิ่งร้อนใจในวิถี

จะรุนแรงหนักเบาเร้าฤดี

เหตุพึงมีครูก็ช่วยด้วยอย่างเดิม


เมื่อเรียนจบสบโอกาสอาจเป็นใหญ่

ครูก็ได้แต่ปลื้มไม่ลืมเฉย

แต่ศิษย์เล่าเจ้าไม่คิดถึงครูเลย

ดั่งพังเพยเรือจ้างที่สร้างคน


1p


ขอขอบคุณ  ภาพจาก  google.com