กลอนหวาน

กลอนหวาน

อันกลอนหวานขานกลิ่นบ่สิ้นซาก
วลีหลากเริงคำระบำไหว
ดั่งโยกเปลเอโอ่ละโห่ไกว
พลิ้วไสวหูยกกระดกตาม

อย่าขยอกยอกคำคะมำขัด
เชลงงัดพจน์แข็งตะแบงหาม
เสียงห้วนสูงจูงจดลงบทงาม
สามัญตามคำเด็ดจึ่งเสร็จดี

มธุรสบทกลอนอันอ้อนออด
จังหวะทอดสวยเด่นล้วนเป็นศรี
ประพันธ์ถ้อยคอยแลชะแง้ซี
กานท์กวีครูเก่าสะเด่าปวง

คำตะเบ็งเอ็งไอ้จัญไรว่า
หยุดเอ่ยอ้าป้องปิดบ่คิดหวง
ศัพท์พิเราะเหมาะเหม็งตะเบ็งควง
เหลาทะลวงหวานหยดให้มดชู

สิ้นสรรศัพท์จับเสียงสำเนียงอ่าน
ว่าแว่วหวานรื่นเพราะเสนาะหู
ฤากระโดกโยกเต้นกระเด็นรู
สำเนียงครูหมั่นเจียดกระเดียดเอา

อีกประการหวานอ้อนควรกลอนแปด
บ่ผิดแผดผองไผอย่างใครเขา
คนจักเอ่ยเปรยเปราะปะเหลาะเรา
หากแทรกเก้าพึงปรุลหุตาม

บทประพันธ์สรรสร้างดั่งทางท่อง
ถ้อยทำนองคล้องสอดหมั่นดอดถาม
เพ่งพากเพียรเขียนเคล็ดสะเด็ดงาม
คือนิยามเหล่าผองคลองกวี

นายสี่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอนหวาน (อ่าน 5936 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้