ร้อยแก้วกวี …พ่อหลวง
ปลดระวางสัมภาระเกียรติยศเถลิงถวัลย์บันลังก์อาสน์
อันพิลาศประจงวิจิตรระยิบระยับไปด้วยเพชรนิลจินดา พร่าพราย
ฉายสกาวประดุจหมู่รังสีดาวดารารายในห้วงไตรภพ
ส่องแสงกรรทบ กับกิเลส เร้นอยู่ หลืบอณูปุถุชนผู้แสวงหา……..
……หากสิ่งเหล่านี้มิได้มีราคาค่างวดอ้างอวดเผยอัศจรรย์ปรากฏประหลาด
ประไพตระการบันดาลอภิรมย์ ในนิยามความหมายคำว่า..พ่อ นามภูมิพล..
บรรดาบุตรยังอดอยากยากไร้ เฝ้ารอโภชนาอาหารจานเจือ
แววตาห่อเหี่ยวเหือดแห้งร่ำระโหยของเหล่าลูกมากมาย
หลายชีวิตในบ้านหลังใหญ่
ประดุจบ่วงที่ประดับด้วยเปลวเพลิงร้อยรัดรึงฤทธิลามระอุ
อาบโอบทรวงอกมโน..สกนธ์..ผู้เป็นพ่อ
. จึ่งลุกขึ้นปฎิญาณด้วยปณิธานอันเด็ดเดี่ยว
“ พ่อจะพาลูกพ้นความอดอยากให้จงได้.”
…จึ่งก้าวลงบัลลังก์อาสน์ อันเป็นแผ่นศิลาพรมพราวพิลาศโอภาส มลังเมลือง
ก้าวล่วงสู่เหย้าเรือนพลไพร่พสกประชา
กลางแผ่นผืนแห้งแตกระแหง ระหน ชนบทกันดาน
ชะง่อนผา ซอกหลืบ ห้วยเขา ลำเนาไพร…..
แล สร้าง สายน้ำ ดิน ฟ้า อากาศ เนรมิตวิจิตรพันธุ์
เป็นโภชนาอาหารอันวิเศษวิศาลพิพัฒน์บริบูรณ์
เลี้ยงดูอุปถัมภ์เหล่าบุตรตนในครัวใหญ่
แลสร้างนฤมิตอาภรณ์อภิราม ภิรมณ์ประจงประดับสวมใส่
พลิกผืนดินแห้งระแหง เป็นสถานพิลาศรำไพสมบูรณ์พูนสวัสดิ์ทุกประการ
แลพระเมตตาชโลมหลั่งประทานบุตรผู้หิวโหยอเนกอนันต์
ด้วยสองมืออันหยาบกร้านชุ่มหยดหยาดพรายไปด้วยคราบเหงื่อ
อันตกตะกอนแห่งการ เคี่ยวกรำกลั่นจากสายเลือดผู้บิดา
วิริยะพยายาม เรื่อย ริน หยาดหยดลงดินดานหินผาแหล่งหล้าอณูแผ่นหลืบธุลีดิน อย่างไม่ระย่อเนิ่นนาน...
กลายเป็นสถานแห่งพฤกษา ภักษา อาหาร
สายนทีหลั่งไหลพรั่งพร้อมบริบูรณ์ เกื้อกูลกอบกู้ผืนสยาม
สร้างความปลาบปลื้มปิติอานันท์แก่เหล่าบุตรฉะนี้
แลอีกกระนั้นได้บริบาลสอนเสี้ยมสามัคคีปรองดอง
ประคองเรือนสยามให้วิลาศวิไลยามไร้พ่อ
ปลูกฝัง จริยธรรมคนดี ความดี ยืนหยัดเลี้ยงตัวครัวตน
ฝึกฝนคุณธรรม ชี้ทางสว่างไสวสวรรค์สร้างสรรค์สารพันไพศาล…
เหล่าบุตรก็เริงล้อมยินดี เมื่ออิ่มพีปรีดาปราโมทย์ด้วยโภชนาอาหาร
อันบันดาลดั่งทิพรส โอสถวิเศษจากห้วงหาวหนอาสน์สถานสวรรค์
ร่วงหลั่นโลมพรมแผ่นผืนธรณินพิภพ ชุบ เสกสร้างชีวิต
ประหนึ่งแสงสุรีย์โรจน์โผล่พ้นพื้นสิงขร
ให้เกษมปรีดิ์เปรมภิรมย์ ชื่นชมแซ่ซ้องกึกก้องทั่วปฐพีสยาม…
ทรงพระเจริญ! ทรงพระเจริญ! ทรงพระเจริญ!
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า วรโชติ มือสี่..
