ลูกปลาในแอ่งน้ำ โดยคุณ วินทร์ เลียววาริณ

ลูกปลาในแอ่งน้ำ
.............

สภาวะความแตกแยกในบ้านเรา ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจและการเมืองเท่านั้น
ยังทำให้สภาพจิตผู้คนอ่อนเปลี้ยไปด้วย เหนื่อยใจแล้วพลอยทำให้เหนื่อยกาย
แล้วก็เหนื่อยใจต่อไปไม่สิ้นสุด

หลายวันนี้ผมถูกคลื่นข่าวการเมืองโหมซัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
ในห้วงเวลาที่ใจเป็นเหน็บชาเช่นนี้ ผมเลือกที่จะหนีโลกแห่งความจริง
ไปยังอีกโลกหนึ่งผ่านเส้นสายนิวรอนในสมอง สะกดจิตตนเอง
หวนระลึกถึง บางนาทีงดงามในอดีต ที่เคยผ่านพบผูกพัน

ผมชอบโดยสารยานเวลากลับไปในอดีต
ยุคที่ป่าไม้กินพื้นที่ 80 เปอร์เซ็นต์ของประเทศและรั้วบ้านแต่ละหลังไม่สูงเท่าเดี๋ยวนี้
ชาวราษฎร์ไม่รู้จักคำว่าแบ่งขั้ว ไม่มีสีเสื้อทางการเมือง ไม่มีบริโภคนิยม
ชีวิตเลื่อนไหลไปอย่างเชื่องช้า สันโดษ เรียบง่าย มันเป็นโลกเล็ก ๆ ที่คนไทยเราลืมไปแล้ว

ยานเวลาพาผมกลับไปที่บ้านเกิดในอดีตในวันที่ฝนโปรยฟ้า
หยดน้ำใสบริสุทธิ์ไร้มลพิษร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เช้ายันค่ำ
และตกต่อไปถึงเช้า ไม่นานรอบบ้านก็กลายเป็นบึง
ยามกลางวันเป็น 'ทัวริสต์ แอ็ทแทร็คชั่น' ของฝูงแมลงปอ
ยามกลางคืนเป็นเวทีคาราโอเกะของฝูงอึ่งอ่างดังระงมทั้งราตรี
วงดนตรีธรรมชาติที่งดงามที่สุด

เช้าวันหนึ่งหลังฝนหยุดแล้ว บางสิ่งทำให้ผมก้มลงมองดูแอ่งน้ำเล็กแอ่งหนึ่ง
ลูกปลาน้อยสามตัวแหวกว่ายไปมาอย่างเริงร่าในแอ่งน้ำใสแจ๋ว
เป็นอิสระเสรีในวิมานของพวกมัน ทั้งที่โลกของพวกมันกว้างยาวแค่ไม่กี่ฝ่ามือมนุษย์
และลึกแค่ข้อนิ้ว เวลานั้นผมยังเป็นเด็ก ไม่รู้อะไรทำให้ผมมองภาพนั้นด้วยความตื่นตา

หากการกลับชาติมาเกิดใหม่เป็นเรื่องจริง และหากพวกมันเกิดใหม่เป็นปลาอีก
ป่านฉะนี้พวกมันก็คงเกิดใหม่มาแล้วหลายร้อยชาติ ลูกปลาสามตัวนั้น คงไม่มีทางรู้ว่า
พวกมันยังมีชีวิตอยู่ในกล่องความทรงจำของ ผมจนบัดนี้!

โลกของพวกลูกปลาน้อย อาจกระจิริดเมื่อเทียบกับสเกลโลกของมนุษย์ แต่มันก็ใหญ่พอ
โลกของพวกมันอาจมีแต่ความว่างเปล่า แต่พวกมันก็ดูพอใจแค่นั้น
ใช้ชีวิตเท่าที่มี ด้วยทรัพยากรเท่าที่มี และในเวลาเท่าที่มี

น่าเสียดาย ที่คนจำนวนมากไม่เคยเข้าใจวิถีชีวิตเรียบง่ายของลูกปลาในแอ่งน้ำ
หลายคนจึงเลือกหนทางที่ยึดติดกับเปลือก
จนลืมไปว่าขนาดของโลกไม่สำคัญเท่าความสุขยามอยู่ในโลกนั้น

โลกของเราใหญ่ไม่พอสำหรับคนที่ไม่เคยพอ...

พวกเราหลายคนโชคดี ที่ยังเหลือภาพสวยงามของอดีตในลิ้นชักความทรงจำ
นึกถึงเด็กใน พ.ศ.นี้ เห็นแต่ภาพผู้ใหญ่ทะเลาะกัน แย่งชิงกัน
เติมหัวใจด้วยความเกลียดชัง ความโลภ ความมืดบอด
เมื่อเด็กเหล่านี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้า ในวันที่สภาพจิตแย่
ก็คงไม่มีภาพงดงามในวัยเด็กให้ขุดขึ้นมาหวนคำนึง

และหากมนุษย์คนหนึ่งไม่เหลือแม้แต่โลกในจินตนาการ
ที่สามารถหนีไปหลบพักได้ยามเหนื่อยใจ
ชีวิตในโลกนี้ยังจะมีความหมายอะไร?

โลกของคนก็ไม่ต่างจากโลกของลูกปลาในแอ่งน้ำนั้น ไม่แน่นอน ไม่ยืนยาว
เมื่อแดดจ้าสาดส่อง น้ำในแอ่งเหือดระเหย โลกของพวกมันก็สิ้นสุดฉับพลัน
แต่ห้วงยามสั้นๆ ที่พวกมันแหวกว่ายไปมาอย่างเสรีนั้นกลับเป็นอมตะตลอดกาล

เช่นเดียวกับลูกปลาสามตัวนั้น บางทีคุณค่าของเราแต่ละคนก็คือ
การยังคงดำรงอยู่ในความทรงจำที่ดีของผู้อื่น ซึ่งในห้วงยามที่หงอยเหงา
พวกเขาก็จะนั่งยานเวลากลับมาระลึกถึงเราพร้อมรอยยิ้ม

เพราะคุณค่าของชีวิตหนึ่ง มิได้วัดกันที่ว่าเราอยู่ในโลกที่ใหญ่เพียงใด
กอบโกยแย่งชิงมาได้มากเท่าไร แต่ตรงที่เราเลือกใช้ชีวิตช่วงสั้น ๆ ในโลกใบนี้อย่างไร
และท้ายที่สุดแล้ว มีใครระลึกถึงเราหรือไม่ ยามเราจาก 'แอ่งน้ำ' ของเราไป

ขอบคุณบทความจากคุณ

วินทร์ เลียววาริณ

www.winbookclub.com

13 มีนาคม 2553

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ลูกปลาในแอ่งน้ำ โดยคุณ วินทร์ เลียววาริณ (อ่าน 6997 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้