บันทึกความรู้สึก

บางที..เคยคิดว่า
การที่ได้พูด จะทำให้ได้เข้าใจ
แต่บางที..การไม่พูดอะไรเลย
คงดีเหมือนกัน

อย่างตอนใครสักคน กำลังจะไป
หากจะพูดอะไร ให้เป็นเหตุผล
ให้เป็นการลาที่ดี ให้ยังรู้สึกดี
แต่สิ่งที่เป็นผลคือ ยังไงก็ต้องไป

ดูเหมือนที่พูดมาทุกอย่างก็ไม่มีค่าแล้ว
แม้ต้องการสร้างความรู้สึกใด ๆ ก็ตาม
เพราะสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความว่าง
แม้นกระทั่งความทรงจำ

ที่ว่าให้เก็บความทรงจำดีๆ ไว้นั้น
เพื่ออะไรล่ะ ?
ทั้งที่เราต้องจมกับความทรงจำนั้นๆ
แต่คนๆ นั้นกำลังไปสร้างความทรงจำใหม่

สิ่งที่จะพูดนั้น มันมาจากความอึดอัด
ความไม่สบายใจ ความคิดที่ว่าจำเป็นต้องพูด
เพื่ออะไรก็แล้วแต่..
แต่สิ่งที่คนฟังมี ไม่มีทางพ้นคำว่าเสียใจ
นั่นมันเป็นความรู้สึกเดียวที่เหลืออยู่

ไม่มีใครหรอก ที่จะไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด
กับการต้องสูญเสียคนที่รักไป
แม้นจะบอกว่า..เขากำลังจะมีความสุข
ฉันรักเขา ฉันก็พอใจแล้ว

อย่าเลยนะ โกหกคนอื่นน่ะทำได้
แต่น้ำตาที่ไหลออกมา
มันโกหกตัวเราเองไม่ได้หรอก
ใจที่เหนื่อยล้า จะฝืนยิ้มได้ก็แค่นั้น
เพราะดวงตาก็คงไม่ยิ้มด้วย

ช่างเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
หากยังต้องมากลั้นน้ำตา
เวลายืนฟังใครคนนั้นพูดบางอย่างออกมา
ไพเราะอย่างไร ดีอย่างไร..เขาก็ไป

	ผู้เขียน	หัวข้อ: บันทึกความรู้สึก (อ่าน 6601 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้