ช่วงพุทธศตวรรที่๑๖-๑๗


สตรีอิสานใต้นิยมนุ่งพัสตราภรณ์ยาวกรอมเท้าเป็นกลีบรอบตัวทบชายไว้ด้านหลังเกล้าเกศาทรงสูงรัดด้วยเครื่องศิราภรณ์




~ต้นอยุธยา~

ในยามปกติสตรีนิยมนุ่งพัสตราภรณ์จีบหน้าประดับถนิมพิมพาภรณ์สูงค่าเกศาเกล้าเป็น "โองโขดง"รัดด้วยเกี้ยวทองคำประดับอัญมณี




~ปลายอยุธยา~

สตรีนิยมนุ่งพัสตราภรณ์จีบหน้ายาวกรอมเท้าห่มสไบซ้อนกันสองชั้น
ประดับถนิมพิมพาภรณ์สูงค่า
ไว้ผมยาวประบ่ารวบไว้ด้านหลังด้วยช้อง


รัชกาลที่1

รัชกาลที่2

รัชกาลที่3

~รัชกาลที่1-3~

สตรีนุ่งผ้ายกหรือผ้าลายทอง ห่มสไบเฉียงด้วยผ้าปักหรือผ้าแพรที่พับเหมือนอัดกลีบ
สตรีสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ไว้ผมปีก คือ ไว้ผมยาวเฉพาะบนกลางศีรษะ
ควั่นผมรอบศีรษะเป็นรอยจนเห็นขอบ



~รัชกาลที่4~

สตรีนิยมสวมเสื้อคอกลม ปิดคอ แขนยาวทรงกระบอก รัดรูป
นุ่งผ้าลายโจงกระเบนทับเสื้อคาดแพรหรือห่มสไบเฉียงทับตัวเสื้ออีกทีหนึ่ง


ต้นรัชกาล

กลางรัชกาล

ปลายรัชกาล

~รัชกาลที่5~

๐ต้นรัชกาล๐
สตรีนุ่งผ้ายกจีบ ห่มตาด
หรือห่มสไบปักเฉพาะเวลาเต็มยศใหญ่เท่านั้น ในโอกาสทั่วไป นุ่งผ้าโจงกระเบนสวมเสื้อพอดีตัว
ผ่าอก คอกลมหรือคอตั้งเตี้ย ๆ ปลายแขนแคบยาวถึงข้อมือ ชายเสื้อยาวเพียงเอว เรียกว่า“เสื้อกระบอก”
แล้วห่มแพรจีบตามขวางสไบเฉียงทับบนเสื้ออีกชั้นหนึ่ง
แพรจีบที่ใช้ห่มสไบเฉียงทับเสื้อนี้ ต่อมาได้วิวัฒนาการเป็นแพรสะพาย
๐กลางรัชกาล๐
สตรีเริ่มใช้เสื้อตัดตามแบบยุโรป สวมถุงเท้า
แต่ยังคงนุ่งโจงกระเบนและสะพายแพรอยู่ แบบเสื้อที่นิยมกันมากในสมัยนี้ก็คือ
เสื้อแขนพองแบบฝรั่ง คอตั้ง แขนยาว ต้นแขนพองคล้ายขาหมูแฮม จึงเรียกว่า “เสื้อหมูแฮม”
มีผ้าห่มหรือแพรสไปเฉียงแล้วแต่โอกาส ทับตัวเสื้ออีกทีหนึ่ง
๐ปลายรัชกาล๐
สตรีนุ่งโจงกระเบนกันเกือบทั้งหมด แต่ตัวเสื้อนิยมใช้ผ้าแพร ไหม ผ้าลูกไม้
ตัดแบบชาวตะวันตก คอตั้งสูง แขนยาว ฟูพองหรือระบายลูกไม้เป็นชั้น ๆ รอบแขนเสื้อ
บางทีเอวเสื้อจีบเข้ารูป บางทีคาดเข็มขัด สวมถุงเท้ายาว รองเท้าส้นสูง
ไว้ผมยาวประบ่าบ้าง ไว้ผมทรงดอกกระทุ่มบ้าง แต่ส่วนใหญ่นิยมผมทรงดอกกระทุ่ม


ต้นรัชกาล

ปลายรัชกาล

~รัชกาลที่6~

๐ต้นรัชกาล๐
สตรี ยังคงนุ่งผ้าโจงกระเบน เสื้อยังนิยมใช้ลูกไม้ประดับอยู่ คอลึกกว่าเดิม
แขนยาวเสมอข้อศอกแต่แขนเสื้อไม่พองมีผ้าคาดเอวสีดำ มีผ้าสไบพาดไหล่รวบตอนหัวไหล่ติดด้วยเข็มกลัดรูปดอกไม้
สาวผ้าสไบดังกล่าวรวบไว้ตรงข้างลำตัว
สวมถุงเท้ายาว รองเท้าส้นสูง
๐ปลายรัชกาล๐
ต่อมาเริ่มนุ่งซิ่นผ้าซิ่นจะเป็นพวกซิ่นไหมและซิ่นเชิงทอด้วยเส้นเงิน เส้นทอง)
เสื้อใส่แบบยาวสำหรับใส่เข้าชุดกับผ้าซิ่นขึ้น การสะพายแพรไม่เป็นที่นิยมกันต่อไป



~รัชกาลที่7-8~

การแต่งกายคล้ายชาวตะวันตกมากขึ้น ซิ่นที่นุ่งยาวเปลี่ยนเป็นผ้าถุงสำเร็จ
เย็บผ้าถุงให้พอดีกับเอวโดยไม่ต้องคาดเข็มขัด สวมเสื้อหลวมไม่เข้ารูป ตัวยาว
แขนสั้นหรือไม่มีแขนตกแต่งด้วยโบและระบายเหมือนฝรั่ง เลิกสะพายแพรปัก
ใส่สายสร้อยและตุ้มหูยาวแบบต่าง ๆ สวมกำไล ส่วนผมปล่อยยาวแต่ไม่ประบ่า
และเริ่มนิยมดัดเป็นลอน


ไทยจิตรลดา

ไทยจักรี

~รัชกาลที่9~

๐ชุดไทยพระราชนิยม๐
ชุดไทยจิตรลดา
สำหรับใช้ในพิธีกลางวัน ใช้ผ้าไหมเกลี้ยง มีเชิง หรือ ยกดอกทั้งตัว ผ้าซิ่นยาวป้ายหน้า คนละท่อนกับตัวเสื้อ ซึ่ง แขนยาว ผ่าอก คอกลม มีขอบตั้งน้อยๆ สำหรับงานพระราชพิธีนิยมเครื่องประดับ ที่หรูหรา ขึ้น ไม่ประดับเครื่องราชอิสริยาภรณ์และไม่ต้องคาดเข็มขัด ควรประดับด้วย สร้อยคอ ติดกระดุมทอง สร้อยข้อมือ และต่างหูให้สวยงาม
 ชุดไทยจักรี
เป็นชุดไทยแบบหนึ่งของชุดไทยพระราชนิยม ใช้ในพิธีเต็มยศงานราตรี ผ้านุ่งจีบยกข้างหน้ามีชายพก คาดเข็มขัดไทย และห่มสไบ ผ้ายกเป็นแบบมีเชิง หรือยกทั้งตัว ท่อนสไบ จะเย็บติดกับซิ่นหรือแยกต่างหากก็ได้ เปิดบ่าข้างหนึ่ง ชายสไบคลุมไหล่ ทิ้งชายยาวด้านหลังพอสมควร เหมาะกับพิธี เลี้ยงฉลองสมรส สามารถ สวมเครื่องประดับทองครบชุด อันได้แก่ สร้อยคอ สร้อยสังวาล สร้อยข้อมือ ต่างหู รัดแขน และเข็มขัด เป็นต้น...



เพลง เขมรลออองค์

 ณดาอินทร์

(ขอขอบคุณภาพจากรีเจนซี่และข้อมูลเน็ตพร้อมคลิปเพลงเพราะจากยูทูปค่ะ)