กลอนน้ำเน่า สิ้นราตรี

สิ้นราตรี….

เราพบกันกลางราตรีหมดสีแสง
รักสำแดงพิศวาสพาพลาดหลง
จมโมหันธ์ เลือนเงา แห่งเผ่าพงศ์
ทุกสิ่งยง เสมอเท่า ยามเข้าคืน

เราครองคู่อยู่เคียงด้วยเดียงสา
สร้างสัญญาแจงชัดไม่ขัดขืน
ลืมเส้นทางสูงต่ำเคยย่ำยืน
คลอชมชื่นหยาดยิ้มของฉิมพลี

เพลินภิรมย์เดือนดวงห้วงดาวดาษ
สองฝันวาดฝ่าถางวางวิถี
รักฉลองวาบหวามยามราตรี
สองฤดีพร่ำพรอดคอยกอดเกย

๐ ครั้นตะวันสีทองสู่ร่องฟ้า
มรคาหนแห่งได้แพร่งเผย
ทางสัตว์เหล่าเทียวท้นอย่าง ค้น เคย
ก็เฉลย ปรากฏ ไร้บดบัง

เธอเห็นทางเคยบินของถิ่นท่อง
ถิ่นหงส์ผองย่างก้าวแต่คราวหลัง
อีกกระจ่างเรือนรักที่หักพัง
เป็นรวงรังของฉันเผ่าพันธุ์กา

เผยรูปร่างเธอฉันนั้นต่างสี
แสงรพีเหมือนฝากพิพากษา
เธอจึงเอ่ยรีบร่ำด้วยคำลา
สู่เคหาหงส์แห่งแหล่งไกพัล

เหมือนเดิมเดิมเรื่องเล่าของเหล่าสัตว์
สารพัดโลกแห่งได้แบ่งสรร
ถึงความคล้ายหมายมาดตรงชาติพันธุ์
หรือเปรียบเท่าเสมอหลั่นในชั้นชน

สิ้นราตรีรักหวานอันขานขับ
ช้ำขยับร่ายแผลงสำแดงผล
เป็นบทเรียนรู้ว่าอันค่าคน
ย่อมน่ายลหากพิลาสด้วยชาติพันธุ์

รักลุ่มหลงคงยั้งเพียงครั้งหวาน
เลยล่วงกาลฝืนฝาดในธาตุธ์ขันธ์
สิ้นกลิ่นหอมรสสวาทเคยหยาดปัน
ย่อมจำนรรจ์ถุยขากแล้วจากไป

เก็บกองเศษสุขชื่นครั้งคืนผ่าน
กวาดเรือนชานรังกาที่อาศัย
กลิ่นหอมหงส์แม้นว่าบ่คลาไคล
ขอมอดไหม้ครั้งสลายกับกายกา

มือสี่….

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอนน้ำเน่า สิ้นราตรี (อ่าน 9892 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้