ถึงจะน้อยหลังนิดแต่จิตสูง
คอยลากจูงสู่ทางไม่ร้างเปลี่ยว
เหมือนมีเพื่อนเอื้อนโอษฐ์ไม่โดดเดียว
เดินพาเที่ยวท่องฝันดั้นบทกลอน
รวยน้ำใจไหลรินด้วยถิ่นร่ม
มากกลอนคมไพเราะเสนาะสอน
แม้จากไกลใจยังฝังอาวรณ์
ถึงขั้นตอนดั่งเพื่อนยากเลือนลืม
ผ่านเขาเขินเดินไกลทำไหวหวั่น
บางครั้งฝันถึงล่มระทมขื่น
เลยอิดหนาพาใจไกลจุดยืน
ไม่ร่มรื่นเหมือนดั่งหลังน้อยเลย
1p