เสียงโฮกฮากลากหางกลางป่าเขา
ข้าคือเจ้าสรรพสิ่งผู้ยิ่งใหญ่
ขยับหน้าตาแดงดุจแสงไฟ
เขี้ยวขาวใสเหงือกแง้มปลายแหลมคม
สัดส่วนช่วงท่วงท่าหลังบ่าไหล่
ห่อหุ้มใยดูกเส้นเอ็นกล้ามข่ม
ขันแน่นขึงตึงขังหนังเนื้อนม
ยามขย่มแล่นโลดไกลโยชน์วา
ไร้สิงสาราสัตว์สงัดเงียบ
หยุดเท้าเหยียบยืนแท่นแผ่นหินผา
เปิดปากร้องก้องบนก่นศักดา
เขตอาณาสุดแลแต่ข้าเดียว
โดดต้นไม้ไต่ขอนดินดอนเขิน
โตรกธารเทินเนินถ้ำข้ามน้ำเขียว
กล้าแข็งทื่อลือศาสตร์ศิลป์ปราดเปรียว
ว่องไวเชี่ยวประสบการณ์มานมากมาย
หอบกลัวเห็นเหม็นส่งกรุงกรงกว้าง
กลิ่นสาบสางสาดเปื้อนยากเลือนหาย
ฤาสร่างซาชราแรมแต้มสีลาย
บ่วงอุบายขอบขัณฑ์กันศัตรู
ธรรมชาติวาดว่าข้าคือเสือ
นอกระเรื่อในเจ็บเก็บหดหู่
วันใดสิ้นวิญญาณวานเอ็นดู
วอนเชิดชูซากตายหน้าค่ายแคมป์
รพีกาญจน์
