แลสุดโพ้นต้นอ้อยนับร้อยไร่
เขียวไสวใบพริ้วเป็นทิวสวย
ยามลมพัดกวัดไกวไหวระทวย
ดั่งสาวขวยเขินอายยามชายมอง

สะทกเทิ้นเมินหนีเหมือนลี้หลบ
เมื่อได้สบตาหนุ่มกรุ้มกริ่มสอง
ต้นอ้อยสาวพราวลู่ดั่งรู้ปอง
อยากเคียงครองมาดหมายมอบกายเธอ

ตะวันสายฉายแสงแข่งไอหมอก
แดดทอออกสีทองผ่องเสมอ
มวลหมู่นกผกผินบินมาเจอ
จิกเหยื่อเผลอร่อนห่างเหนือยางยูง

พวกสัตว์เลี้ยงเมียงมองเจ้าของแล
ควายลูกแหง่คอยชิดตามติดฝูง
อยู่ไม่ห่างนางแม่คนแก่จูง
มุ่งเนินสูงเล็มหญ้าจนกว่าเย็น

ชาวนาไร่ไกลแหล่งแสงสีเสียง
ไร้สำเนียงแห่งกรุงยุ่งยากเห็น
สงบเงียบเรียบง่ายหน่ายจำเป็น
ไม่ลำเค็ญสิ่งใดไร้ทุกข์ตรม

พอแดดอ่อนรอนแสงแห่งสุรีย์
มุ่งกลับที่ถิ่นฐานย่านสุขสม
พืชผักในไร่สวนล้วนน่าชม
ไม่นิยมซื้อหาพาแบ่งปัน

ความพอใจใฝ่ถึงสิ่งพึงมี
เลี้ยงชีวีพอเพียงอยู่เคียงฝัน
พระดำริตริตรองสู่ผองกัน
ทางสุขสันต์ตามบาทพ่อชาติไทย

1p