ใจเอ๋ยใจรวน
ประเดี๋ยวสรวลสู้แสงตำแหน่งใส
ประเดี๋ยวเศร้าซึมเซาเหงาจับใจ
เปลี่ยนไปไวหวั่นไหวไม่อาจปราณ
เหมือนพายุถาโถมประโลมแดด
ร้อนระแผดเผาใจให้ฟุ้งซ่าน
คุมไม่อยู่รู้ตัวกลัวร้าวราญ
ทรมานหม่นมัวกลัวใจเอย


ต้นฝ้าย