ฝึกตาย

วันนี้วันพระ……..ฝึกตาย….

ธรรมธาตุเวียนไปไม่สิ้นสุด
จูงมนุษย์เหล่าแหล่งแสวงหา
กิเลสขึงรึงรัดเป็นอัตตา
สิ้นแสงพาสบสว่างบนทางเดิน

มารชนักปักแฝงจำแลงลาก
ให้โหยอยากหวั่นหวาดกลัวขาดเขิน
ลาภทรัพย์สินจินดาหลอกพาเพลิน
หลอกสัตว์เดินดมกลิ่นทั่วถิ่นแดน

สัจจธรรมเกิดดับย่อมขับขาน
ฤาเนิ่นนานลาปวงอันหวงแหน
หาคงมั่นโลกธาตุนั้นขาดแคลน
สัตว์หมื่นแสนแห่งหนถูกกลลวง

จึ่งเศร้าหมองคราวลาชีวาวาตม์
ด้วยพลัดพลาดสารพันอันฉันหวง
เหล่าถือมั่นถาโถมประโคมปวง
ฉุดจมห้วงอบายขุมตะลุมเพลิง

เสพความหลงมืดมนตนประมาท
ว่าชีวาตม์ยาวกาลจึ่งพาลเหลิง
คราวเจ็บป่วยจิตเตลิดจนเปิดเปิง
ทุกข์เถลิงจวบฉลองบนกองฟอน

บ่ฝึกจิตเตรียมตายเตรียมหมายเจ็บ
ฝึกเกี่ยวเก็บนอบนำพระธรรมสอน
เพียรนึกถึงแก่ตายบ่คลายคลอน
จวบถ่ายถอนยึดถือฝึกปรือตน

จักสำรวยสวยจนบ่พ้นดับ
ถึงยามลับสลายจางอันถางขน
โลกธาตุเกิดเปลี่ยนเป็นเวียนวน
ไร้เหตุผลยึดจองเป็นของตัว

สัตว์ผู้ยึดโลกธาตุจึงขลาดเขลา
ว่าเป็นเราพาโลบ่โงหัว
ผู้ยึดขันธ์ธรรมธาตุจึ่งขลาดกลัว
จิตหมองมัวเวียนเหียนเมื่อเปลี่ยนแปลง

พุทธองค์ทรงวางหนทางพ้น
พาสัตว์ตนทุกข์ทั่วหัวระแหง
แม้นเจ็บตายล่วงล้ำเข้าสำแดง
ย่อมแสวงสุขสบายก่อนวายปราณ

ฝึกความเพียรน้อมนำชำระจิต
จวบพิชิตเจ็บตายอันหมายผลาญ
ใกล้คราวดับสงบตนบ่ลนลาน
ย่อมสนานสุขีเป็นทีไป…..

มือสี่….

ฝึกจิตให้ยอมรับธรรมชาติของธรรมธาตุ แม้ตัวเรานี้ก็เป็นเพียงธาตุในการปรุงแต่งของโลกธาตุ
ธาตุเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปวนเวียน จึงไม่มีความหมายเลยในจนรวยลาภยศและตัวเราที่ต้องไปจริงจังไปยึด
เพราะทุกอย่างไม่มีความหมายให้ยึด ผู้ยึดย่อมเกิดทุกข์เมื่อยามพลัดพรากและการยึดสร้างแต่ความทุกข์
ยึดในสิ่งที่ว่างเปล่า สุดท้ายก็ว่างเปล่าทุกๆสิ่งดับไปเกิดใหม่วนเวียนไม่มีวันจบ ฝึกละร่างกายตั้งแต่วันนี้
เรียกว่าฝึกตายก่อนตาย ยอมรับและละความแก่เจ็บตายเถิด ……หลวงทวด

……………ภิกษุทั้งหลาย !
เธอว่าดินในปฐพีนี้กับดินที่ปลายเล็บที่เราช้อนขึ้นมา
อันไหนมากกว่ากันเล่า

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ!...
ดินในมหาปฐพีนั้นมากกว่าจนเปรียบกันไม่ไดเลยพระเจ้าข้า!

ภิกษุทั้งหลาย!
ถูกแล้วถูกแล้ว ดินในมหาปฐพีนั้นมากมายกว่านัก
อุปมานี้ฉันใด ภิกษุทั้งหลาย”
มนุษย์เมื่อตายไปแล้วจะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์หรือเทวดานั้น
มีเพียงเท่ากับดินที่ปลายเล็บนี้เท่านั้น…..

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ฝึกตาย (อ่าน 12943 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้