พบดาวใดใจหวังจึงหวั่นไหว
ดาวสถิตย์จิตใจจนไหวอ่อน
แอบแนบซุกอุราสถาพร
รำพันอ้อนอกอุ่นละมุนดาว
แสงสุกใสในยามมีความหมาย
ส่องประกายไกลกว้างอยู่กลางหาว
ร้อยคำชื่นชมแต่งแสงสกาว
ที่วับวาวยั่วเล่นเช่นเคยมา
เพียงแค่จองจ้องดาวที่พราวแสง
เพียงแสดงคำพ้อต่อเวหา
หนึ่งปีผ่านพ้นไปไม่นำพา
ยังมองฟ้ามองดาวมิสาวลง
ได้แต่คิดคำนึงคิดถึงช่วง
ปีผ่านร่วงพ้นไปอ้างใหลหลง
นี่แหละหนาหัวใจไม่มั่นคง
ความหวังส่งถึงดาวไว้หลายดวง
ฟองเมฆ
