.....ชาวนากับงูเห่า.....
นิทานเก่าเล่าขานมานานนม
ความระทมชาวนาโดนว่าขาน
ว่าโง่เง่าเขลาบ่มต้องซมซาน
รู้เมื่อวารสุดท้ายนอนตายเดียว
ก็ทั้งรู้งูเห่าเอามาเลี้ยง
อุ้มชูเคียงเขนยมิเคยเสียว
ถูกงูฟัดกัดกายจนตายเชียว
ไร้คนเหลียวแลดูเหลืองูตัว
อสรพิษมิตรเก่าเหล่าข้าทาส
มิยอมขาดเมียรักไร้ภักดิ์ผัว
คำเอ่ยอ้างต่างลือให้ถือกลัว
ความมืดมัวในจิตอาจคิดมี
ดั่งโมราฆ่าผัวเอาตัวรอด
ความมืดบอดแห่งตาดุจทาสี
ล้มบัลลังค์นั่งแทนสุดแสนดี
ข้าเก่าที่ฟูมฟักเคยรักมัน
นับประสาหน้าขนยอมทนเลี้ยง
คอพาดเขียงสักครานิทราหวั่น
ไม่ได้ตื่นคืนกลับอาจดับพลัน
ช่างน่าขันอุ้มชูงูเห่าดง
อุทาหรณ์สอนสั่งดั่งนิทาน
อีสปสานเรื่องราวมากล่าวส่ง
อันตรายกลายเลือนจากเพื่อนคง
ยากยืนยงแทงหลังพลาดพลั้งตาย
1p
