บทกลอนวันครู ๒๕๖๐

(ขอบคุณภาพประกอบจากเนต)

วันครู ๒๕๖๐

๐ กว่าจะมาเป็นครูผู้สอนศิษย์
ผ่านชีวิตลำบากบนขวากหนาม
ต้องอดทนฟันฝ่าพยายาม
จนมีความรู้พอก่อวิชา

เริ่มจากครูผู้สอนตอนแรกเกิด
สุดประเสริฐเกินใครในโลกหล้า
ครูคนแรกของลูกผูกเมตตา
คือมารดาและพ่อก่อสายใย

สอนยืนเดินนั่งนอนตอนแบเบาะ
เอารักเพาะบ่มเลี้ยงคอยเคียงใกล้
แม้ลูกโตยังห่วงดั่งดวงใจ
มากกว่าใครทุกคราเฝ้าอาทร

ครูต่อมาคือครูผู้มอบวิชช์
อบรมศิษย์อ่านเขียนเพียรพร่ำสอน
ให้รู้คิดรู้ทำจำขั้นตอน
จนถ่ายถอนหนวกหนามาเป็นธีร์

อีกหนึ่งครูสูงสุดอุตตมะ
คือพุทธะองค์เลิศประเสริฐศรี
ทรงวางกรอบมอบธรรมนำฤดี
บาปบุญมีสอนสั่งระวังตน

เพราะมนุษย์เกิดทรงดำรงขันธ์
ทั้งสุขสันต์และโศกาพาสับสน
หากไร้แสงแห่งธรรมนำผู้คน
ย่อมมืดมนดวงใจไร้ทิศทาง

เหมือนเกิดมาสูญเปล่าเฝ้าสงสัย
เพราะมิทราบกรรมใดให้กระจ่าง
ไม่รู้ทั่วชั่วดีชี้หลักวาง
ตราบทอดร่างตักษัยบอดใบ้กิน

ทุกคุณครูขอค้อมน้อมประณต
วลีพจน์ต่างมาลัยใจถวิล
กราบเท้าครูสักการ์เป็นอาจิณ
มิลืมสิ้นกตัญญูบูชาคุณ ๚๛

..พรานไพร..

:a013:

	ผู้เขียน	หัวข้อ: บทกลอนวันครู ๒๕๖๐ (อ่าน 10587 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้