-วาดปลา เขียนว่าปลา-


ข้านี้คืออาจารย์ชำนาญศิลป์
ใครได้ยินนับถือแต่ชื่อข้า
เขียนกลอนโคลงแต่งถ้อยร้อยวาจา
ประทับตราเป็นกวีที่สำคัญ

ส่วนตัวเราเยาว์อยู่ขาดครูสอน
กาพย์โคลงกลอนด้อยนักจักขยัน
จึงเสาะหาอาจารย์ด้านประพันธ์
มาสอนฉันให้เด่นเป็นกวี

รีบมาเถอะแม่มาอย่าช้าอยู่
ท่านผู้รู้คอยอนงค์ตรงที่นี่
จะเสกสรรปั้นเจ้าให้เข้าที
ไม่รอรีว่าพลางกางตำรา

หยิบพู่กันกระดาษขึ้นวาดภาพ
ชี้ศิษย์ทราบที่เจ้าเห็นเป็นมัจฉา
แต่ตัวศิษย์กลับเห็นเป็นกุมภา
เพราะหางตาปากเรียวเขี้ยวยาวยาว

ฝ่ายลูกศิษย์คิดในใจอะไรนี่
ไม่เห็นดีเห็นขลังหมือนดั่งกล่าว
เที่ยวสอนคนสอนใครใช่เล่ห์พราว
มาร้องป่าวกราบข้าเป็นอาจารย์

ฝ่ายกวีเหมือนรู้มองดูศิษย์
จึงครุ่นคิดแก้ไขให้มันผ่าน
จระเข้เขียนว่าปลาไม่ช้านาน
ด้วยเชิงฌานเชิงกวีที่เรียนมา

ศิษย์เลยถึงบางอ้อพอรู้ชัด
ถึงจะขัดกับสำนึกที่ศึกษา
ใครยกตนเป็นกวีมีปัญญา
ผิดท่วมฟ้าก็ไม่เห็นเป็นอะไร

ฝ่ายนกแก้วสีฟ้าข้างอาศรม
ร้องระงมว่ากวีมีที่ไหน
เที่ยวยกตนอวดโอ้โม้เกินใคร
คนอ่านไซร้ประทับตรา..ค่ากวี

พราน พเนจร ( รับบท : กวีขี้โอ่ )
พราว วลี ( รับบท : ศิษย์ผู้ว่านอนสอนง่ายเรียบร้อยสุดๆ)
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตค่ะ

อัตตาของบางคนช่างล้นหลาม
จึงแถกตามอัตตาเข้าทาถู
ผิดท่วมฟ้าอย่างไรก็ไม่ดู
ไม่รับรู้สักนิดมิคิดแล

ด้วยถือตนดีเด่นเป็นที่ตั้ง
ยามผิดพลั้งไม่รับแต่กลับแถ
อ้างนู่นนี่กลาดเกลื่อนทำเชือนแช
มิยอมแพ้ทุกยามกับความจริง

ส่วนคนอีกจำพวกใจหนวกบอด
ชอบคำหยอดคำยอหนอทุกสิ่ง
ยอมให้เตี้ยอุ้มค่อมมิยอมติง
หลักพักพิงไม่ตรงเลยหลงทาง

หญิงหนิง พราววลี

ปราชญแห่งการประพันธ์ไร้พันธะ
อิสระทางใจในวิถี
มิล้อมกรอบตัวเองเคร่งวิธี
ร่ายวลีดั่งจิตสถิตตรึง

ไร้แก่งแย่งแข่งขันประชันอวด
ไม่ยึดติดเข้มงวดดุจลวดขึง
มีผ่อนสั้นผ่อนยาวทุกคราวจึง
เข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงแก่นกานท์

แต่มิได้ลดหลั่นฉันทลักษณ์
เพียงรู้หลักเข้าใจในพื้นฐาน
จินตนาดื่มด่ำด้วยชำนาญ
เปี่ยมวิญญาณกวีเสรีชน

หญิงหนิง พราววลี