- ตนแลเป็นที่พึ่งของตน -

- ตนแลเป็นที่พึ่งของตน -

ตนพึ่งตนได้แน่ตั้งแต่เกิด
ปอดปากเปิดอุแว้แผดแผ่เสียง
ลมหายใจเข้าออกระลอกเรียง
เลือดลมเลี้ยงชีวันแต่นั้นมา

หายใจเองมิให้ใครเข้าช่วย
เคลื่อนไหวด้วยตนแล่นทั้งแขนขา
กลืนกินของคาวหวานอันโอชา
หลับลืมตาตามคิดของจิตตน

อริยาบถตนช้ารนเร่ง
ล้วนทำเองทุกอย่างทั้งปลายต้น
ทำแทนกันมิได้ในแต่ละคน
สุขทุกข์ทนรับเองอิ่มอดเอา

ตนพึ่งตนผลเห็นเป็นดั่งนี้
พื้นฐานที่มั่นคงอย่าหลงเขลา
เที่ยวบนบานขานใครให้ช่วยเรา
เพราะใครเขาล้วนรนช่วยตนเอง

เต็ม อภินันท์
๒ มีนาคม ๒๕๖๐/๐๕.๔๐ น.
* ขอบคุณเว็บเจ้าของภาพในเน็ต

	ผู้เขียน	หัวข้อ: - ตนแลเป็นที่พึ่งของตน - (อ่าน 2992 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้