แม่นั้นมากยากกล่าวเจ้าพระคุณ
เนื้อนาบุุญกว้างลึกเกินตรึกไหว
เบ่งลูกออกบอกคล้ายตายตกไป
เลี้ยงเติบใหญ่ต่อเนื่องมากเรื่องครัน
คราวคับข้องหมองจิตเจ้าผิดถูก
หน่อบุญปลูกยังเป็นเช่นจอมขวัญ
หนองบูดเน่าขาวดำไม่สำคัญ
รับประกันแต่คลอดออกลอดอุทร
เจ็บปวดไข้กายร้าวเศร้าหรือสุข
ถ้าลูกทุกข์แม่หนักอกปักศร
เพิ่มพอกพูนทูนเกื้อเอื้ออาวรณ์
โอบละอ่อนแต่น้อยค่อยค่อยโต
มีลูกไหนใดบ้างที่ล้างผิด
คำนวณคิดเถิดหนาคุณค่าโข
นับหนึ่งทวนหวนหลังชั่งกิโล
ตั้งนะโมกราบงามครบสามครั้ง
จึงวางจิตคิดจบสงบว่า
ยกมารดาชูเชิดประเสริฐตั้ง
ทุกกาละประมาทพลาดเผลอพลั้ง
ขอแม่ยั้งแช่งด่า...เพราะ“ฆ่า”จริง
เนิน จำราย
