- ความเศร้าที่ไร้เสียง -

- ความเศร้าที่ไร้เสียง -

บ่ายใกล้ค่ำยามนี้เคยมีเสียง
นกกาเรียงหน้าร้องก้องเวหา
ตะโกนกู่คู่ชื่นกลับคืนมา
สู่พฤกษาเข้าคอนเกาะนอนรัง

แต่วันนี้เงียบระงับสรรพสิ่ง
แม้หรีดหริ่งเรไรไร้เสียงสั่ง
ลมรำเพยเคยพัดสะบัดดัง
กลับเงียบวังเวงไปเหมือนไร้ลม

เธอนั่งเศร้าเหงาหงอยละห้อยหา
ใจปวดปร่าสะอื้น...อกขื่นขม
ไร้ทุกสิ่งยิ่งวิตกอกยิ่งตรม
ทุกข์ระทมหดหู่อยู่เดียวดาย

รักจากไปไร้แววมิแว่วหวาน
เฝ้ารอการกลับมาแต่ว่า..หาย
คงกอดเข่่าเจ่าจุกทุกข์จนตาย
หมดความหมายแล้วนี่...หนอชีวิต

เต็ม อภินันท์
ณ อาศรมลายสือไท เมืองสุโขทัย
๗ กรกฎาคม ๒๕๖๐
* ขอบคุณเจ้าของภาพในเน็ต

	ผู้เขียน	หัวข้อ: - ความเศร้าที่ไร้เสียง - (อ่าน 3546 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้