ถ้าเหนื่อยนักพักนิดนำจิตวุ่น
สูดกลิ่นกรุ่นลงลึกดมพฤกษา
สู่ภวังค์รั้งกลับแค่หลับตา
ทิ้งปัญหาต้นตอที่รอรุม
ลองลุกขึ้นยืนแอ่นเหยียดแขนเข่า
ปลอดรบเร้าปวดในดังไฟสุม
ก้าวขวาซ้ายสวบสวบไร้ควบคุม
ปลดเรื่องกลุ้มมากน้อยทะยอยวาง
เหลือแต่รักมักได้หลงใหลโกรธ
ล้วนก่อโทษลำเค็ญละเว้นห่าง
หากเกาะกัดปัดเป่าหนักเบาจาง
หยิบสิ่งสร้างสุขสันต์แบ่งปันตน
หิวก็กินลิ้นอยากอย่ามากรส
ปรุงสุกสดบดตำแข็งทำป่น
สองหูอื้อมือชาตามืดมน
เจ็บลงส้นจุกจอดนอนทอดกาย
ระวังคิดจิตเปลี่ยวเงียบเดียวนั่ง
ขาดยับยั้งพรั่งพรูกลางหมู่หมาย
รู้เท่าไรพูดเท่านั้นอันตราย
พร่ำอยากตายหายพ้นไร้คนแล
ชะตาผูกถูกข่มซ่อนปมด้อย
เก็บเศร้าสร้อยฝังตรึงไว้ถึงแก่
หยุดคิดสั้นผันผวนพลิกปรวนแปร
อย่าพ่ายแพ้เหงาหงัก ผมรักคุณ
รพีกาญจน์
