ก็เกิดอยู่อย่างนั้นวันแรกเล็ก
เมื่อยังเด็กไม่ยุ่งเล่นสุงสิง
ร่วมเพื่อนชายซุกซนรนเช่นลิง
แอบเฉยนิ่งจ้องดินจนชินชา
ปลีกออกไปไกลโพ้นกระโจนข้าม
รั้วเขตคามคูคลองท่องธารป่า
เลยเตียนโล่งเลียบรกเลาะกกคา
ไต่แผ่นนผาพื้นพงขึ้นลงดอน
ค่ำคืนเห็นเย็นสบายตูบท้ายทุ่ง
เดือนลับคุ้งไร้เงาหมาเห่าหอน
ฝนตกพรำน้ำใสกลิ้งใบบอน
นกบินว่อนเช้าแจ้งรับแสงเงิน
ดนตรีดังรังควานงานป่าวร้อง
เข้าหับห้องเทิดธรรมพร่ำสรรเสริญ
สุมนินทาด่าทอพอเผชิญ
รีบดุ่มเดินเมินหน้าระอาอาย
ละพวกพ้องมองแปลกแยกก้อนกลุ่ม
สู่สุมทุมซุ่มเงียบกินเรียบง่าย
น้ำพริกไข่ข้าวเหนียวน้ำบ่อทราย
บ่าสะพายยามดำพรวนลำไย
ก็ชอบอยู่อย่างนั้นกันแต่เล็ก
ชีวิตเด็กเหงาเงิบถึงเติบใหญ่
เกรงลำบากยากจริงหญิงคู่ใจ
หล่อนเบื่อเราเมื่อไรขับไปตาย
รพีกาญจน์
