- กาพย์โกสุม ๒๔ -
กาพย์โกสุม ๒๔ เป็นกาพพย์ที่ประดิษฐ์ขึ้นมาโดยท่านคมทวน คันธนู (ประสาทพร ภูสุศิลป์ธร) ซึ่งปรากฏผ่านงานกวีของท่านหลายต่อหลายชิ้น
๑.) รูปแบบของกาพย์โกสุม ๒๔
๑.๑) จำนวนคำ
กาพย์โกสุมหนึ่งบทจะมี ๘ วรรค วรรคละ ๓ คำ (รวมเป็น ๒๔ คำในหนึ่งบท)
๒.) ลักษณะการส่งสัมผัส (ดูผังด้านบนประกอบ)
๒.๑) สัมผัสภายในบท
คำสุดท้ายของวรรคแรก ส่งสัมผัสไปยังคำที่ ๑ (หรือ ๒) ของวรรคที่ ๒
คำสุดท้ายของวรรคที่ ๒ ส่งสัมผัสไปยังคำสุดท้ายของวรรคที่ ๓
คำสุดท้ายของวรรคที่ ๕ ส่งสัมผัสไปยังคำที่ ๑ (หรือ ๒) ของวรรคที่ ๖
คำสุดท้ายของวรรคที่ ๖ รับสัมผัสจากคำสุดท้ายของวรรคที่ ๔
คำสุดท้ายของวรรคที่ ๖ ส่งสัมผัสไปยังคำสุดท้ายของวรรคที่ ๗
๒.๒) สัมผัสระหว่างบท
คำสุดท้ายของบทก่อนหน้า ส่งสัมผัสไปที่คำสุดท้ายในวรรคที่ ๔ ของบทต่อไป
๓.) เสียงท้ายวรรค
เช่นเดียวกับกาพย์ชนิดอื่น ๆ ทั่วไป เสียงท้ายวรรคของกายพ์โกสุมนั้นลงได้ทุกเสียงตามความเหมาะสม (ยกเว้นคำสุดท้ายของแต่ละบท ไม่นิยมเสียงเอกและเสียงโท เพราะเสียงมันหลุบไม่กังวาน)
- ตัวอย่างคำประพันธ์บางส่วน -
กาพย์โกสุม
๏ เพื่อนรักเอ๋ย เคยต่อสู้
ร่วมเรียนรู้ ถึงความนัย
เคยเหน็บหนาว คราวเห็นไฟ
ลามลุกไหม้ โหมทั่วเมือง
๏ เคยหิวโหย โดยโหยหา
สร้างมรรคา อันรุ่งเรือง
เคยเคียดแค้น แสนคับเคือง
เคยคางเหลือง ยังแข็งขืน
๏ เคยขับขาน สานดวงจิต
เพื่อนต่อมิตร วันต่อคืน
ตายต่ออยู่ สู้หยัดยืน
มือต่อปืน เดือนต่อปี
๏ เลือดต่อเหงื่อ เพื่อลูกหลาน
ต่อตำนาน ซึ่งเคยมี
ต่อศรัทธา ท้าทฤษฏี
ต่อศักดิ์ศรี ใช่สุขสม
๏ เพื่อนรักเอ๋ย เคยเหม็นไหม
เมื่อหัวใจ เปื้อนอาจม
เพียงเพื่อนหมาย ป้ายสังคม
ลืมศพถม ให้เพื่อนเดิน
๏ ใช่ศพเดียว เปลี่ยวเหงาดาย
แต่มากมาย จนมากเกิน
เพื่อนเสพสุข เสพยุคเงิน
ไม่ขัดเขิน เกมขัดขา
๏ แสร้งลืมหลง จงใจแสร้ง
ทำหน่ายแนง อ้างนานา
กลับพลิกผัน วันเวลา
รู้โหยหา แก้โหยหิว
(คมทวน คันธนู : เรียงถ้อยขึ้นร้อยถัก (๒๕๔๑))
กาพย์โกสุม
๏ ขอจงคิด สักนิดเถิด
ว่าเจ้าเกิด นับปีเดือน
ด้วยสิ่งใด ใครแย้มเยือน
ใครเล่าเหมือน ผู้ไขค้น
๏ ด้วยกุญแจ แลทวารา
ที่ไขมา ไขไปจน
ให้เจ้าซ่อน รอนแรมตน
รอพ้นผล โดยสมปอง
๏ เจ้าไม่รู้ ประตูอัน
แสนมหัศจรรย์ มีถ้ำทอง
ให้เจ้าอิง พิงพักรอง
รับกายของ เจ้ายาวนาน
๏ เหนือทุกสิ่ง ยิ่งยวดมี
เหนือปฐพี เหนือจักรวาล
พันลึกผนึก พันลึกปาน
สองไพศาล รวมหนึ่งเดียว
๏ คือช่องคลอด ยอดแห่งช่อง
ของโลกของ แม่แท้เทียว
จวบหลุดพ้น จนขาดเกลียว
เจ้าฤๅเหลียว ปล่อยตามเลย
๏ ลืมทุกอย่าง ทางสายเอก
ลืมปุยเมฆ อันคุ้นเคย
ลืมนำอก ลืมกกเกย
หน้าตาเฉย ทุกหน้าตา
(คมทวน คันธนู :จตุรงคมาลา (๒๕๔๖))
กาพย์โกสุม
๏ เกิดอารมณ์ บ่มสันดาน
เป็นรากฐาน การบ้ายอ
ยกหางลาก ปากสอพลอ
ทั้งหัวหมอฯ ต่อเติมพันธุ์
๏ ต่อเป็นสาย หลายหลากสี
ปีต่อปี วันต่อวัน
ต่อสาขา ท้าโรมรัน
เติมแข่งขัน มันเมาเกิน
๏ เหลือซ้ำซาก จากโบราณ
นานแสนนาน การณ์ดำเนิน
เรื่อยเรื่อยจน บนเชิงเทิน
แลเผินเผิน เลือดไหลนอง
๏ เลือดเหล่านี้ มีไม่ขาด
ด้วยมีชาติ กลาดเกลื่อนครอง
ส่งเสียงปลุก รุกจับจอง
เป็นเจ้าของ ปองจ้าวคุม
๏ เป็นเช่นนั้น วันต่อคืน
ภพต่อผืน ปืนย่อมกุม
ดอกไม้หอม ห้อมต้นชุม
อยู่เหนือหลุม ฤๅขาดแคลน
๏ เมื่อขลาดเขลา เงาแผ่ออก
เหนือไม้ดอก เหนือดินแดน
เป็นเช่นนี้ ที่หมุนแกน
โลกจนแสน น่าเวทนา
(คมทวน คันธนู :จตุรงคมาลา (๒๕๔๖))
บ้านกลอนน้อยลิตเติลเกิร์ล
- Black Sword -
(หมู มยุรธุชบูรพา)
•
กลับสู่หน้า สารบัญ กาพย์ คลิก •
กระโดดสู่ห้องเรียน ร่าย คลิก •
กระโดดสู่ห้องเรียน โคลง คลิก •
กระโดดสู่ห้องเรียน ฉันท์ คลิก •
กระโดดสู่ห้องเรียน โคลงกลบท คลิก •
กระโดดสู่ห้องเรียน กลอนกลบท คลิก •
กระโดดสู่ห้องศึกษา ภาพโคลงกลบท คลิก