เหนื่อยหน่าย

เหนื่อยหน่าย

ความรักที่เฉยเฉื่อยและเหนื่อยล้า
ไม่มีค่าอันใดให้ไถ่ถาม
เห็นแต่ทุกข์รุกโถมทุกโมงยาม
มันลวนลามปั่นป่วนกวนหัวใจ

หนาวน้ำค้างรางอรุณอุ่นไอเช้า
ยังไม่เท่าหนาวกมลเกินทนไหว
หนาวเหน็บลึกสุดขั้วรัวระไว
ทั้งนอกในไม่เหลือเชื้อชีวิต

เหลือเพียงร่างยังคงดำรงอยู่
ความหดหู่ข่มเหงวังเวงจิต
แต่ละวันผ่านคล้อยเหมือนน้อยนิด
คืนมืดมิดจืดชืดช่างยืดยาว

รักตั้งต้นหนแรกแตกใบหน่อ
รอชูช่องามลออล้อลมหนาว
รุ้งดวงแดดแผดดอกออกเม็ดพราว
สิ้นแวววาวร่วงโรยประโปรยดิน

รักลงเอยเฉยเฉื่อยและเหนื่อยล้า
รอเวลาเพื่อจะจบลบให้สิ้น
รักเคยหวานเคยหวังกลับพังภินท์
น้ำตารินไหลพรูไม่รู้ตัว

วาริน
13/3/58

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เหนื่อยหน่าย (อ่าน 4990 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้