Username:

Password:


  • บ้านกลอนน้อยฯ
  • ช่วยเหลือ
  • ค้นหา
  • เข้าสู่ระบบ
  • สมัครสมาชิก
บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล >> ห้องเรียน >> ห้องเรียนฉันท์ >> - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -
หน้า: [1]   ลงล่าง
« หน้าที่แล้ว ต่อไป »
พิมพ์
ผู้เขียน หัวข้อ: - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -  (อ่าน 3016 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
Black Sword
ผู้บริหารเว็บ
****

จำนวนผู้เยี่ยมชม:65535
ออฟไลน์ ออฟไลน์

ID Number: 88
จำนวนกระทู้: 10561


เมื่อ มยุรธุชกางปีกฟ้อน... มวลอักษรก็ร่อนรำ


| |
- เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -
« เมื่อ: 07, พฤษภาคม, 2565, 04:59:42 PM »
บ้านกลอนน้อยฯบ้านกลอนน้อยฯ

Permalink: - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

- เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

                เวสสเทวีฉันท์ ๑๒   (เวด-สะ-เท-วี-ฉัน)  เป็นฉันท์ที่ตำราฉันทศาสตร์ได้ให้อัตถะไว้ว่า มีลิลาศดังวัสสพลาหก (สายฝน) อันเล่นตามวิสัยแห่งตน

๑.) รูปแบบของเวสสเทวีฉันท์ ๑๒

                หนึ่งบท จะมี ๒ บาท
                แต่ละบาทแบ่งเป็น ๒ วรรค
                วรรคหน้ามี ๕ พยางค์  วรรคหลังมี ๗ พยางค์ (รวมเป็น ๑๒ พยางค์ในหนึ่งบาท)

๒.) ลักษณะบังคับ ครุ –ลหุ  (ดูผังด้านบนประกอบ)
   
                ครุ-ลหุ   แต่ละบาทจะมีลักษณะเหมือนกันทุกบาท คือ

                ครุ-ครุ-ครุ-ครุ-ครุ ................... ครุ-ลหุ-ครุ-ครุ-ลหุ-ครุ- ครุ

            โดยแต่ละบาทจะแบ่งจังหวะการอ่านเป็น    ๒ - ๓ .......... ๔ - ๓   เหมือนกันทุกบาท


๓.) ลักษณะการส่งสัมผัส  (ดูผังด้านบนประกอบ)

           - สัมผัสภายในบท -

                คำสุดท้ายของวรรคแรก  เชื่อมสัมผัสไปยังคำที่ ๔ ของวรรคที่ ๒
                คำสุดท้ายของวรรคที่ ๒  ส่งสัมผัสไปยังคำสุดท้ายของวรรคที่ ๓

          - สัมผัสระหว่างบท -

                หากแต่งมากกว่า  ๑  บท
                คำสุดท้ายของบทก่อนหน้า  ส่งสัมผัสไปที่คำสุดท้ายในวรรคที่ ๒  ของบทต่อไป


- ตัวอย่างคำประพันธ์ -

               - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

               ๐ ทุกวัน /ฉันคำนึง                เฝ้าระลึกถึง /มิห่างแห
               พบกัน /ฉันลานแล                หลับสนิทฉัน /ก็ฝันเห็น
               ๐ ถึงชีพ /จักเลิศเลอ              ปราศจากเธอ /ก็ลำเค็ญ
               ทนทุกข์ /ขุกขุ่นเข็ญ               จวบกระทั่งวาย /มลายชนม์
               ๐ นางนิ่งฟังวาที                   ทรวงสะท้อนที่ถนัดยล
               พิศผู้อยู่หน้าตน                    โดยมิกล่าวขานประการใด
               ๐ เขาพร่ำร่ำรำพัน                 พจนาฉันเฉลยไป
               ไหลหลากจากหัวใจ               ใสสะอาดแท้มิแปรผัน
               ๐ ดินฟ้าเทวาใน                    แดนสุราลัยและดวงจันทร์
               ขออ้างมายืนยัน                     เป็นพยานสัจจะวาจา
               ๐ ชีวิตนิดของฉัน                   จักไฉนนั้นมิสงกา
               คำตอบคือเธอตรา                  ตอกลิขิตชี้วิถีชนม์
               ๐ แม้ว่าเธอปรานี                   ชีวะฉันนี้จะคงทน
               ชื่นบานปานได้ดล                  ทิพวารีชะโลมปราณ
                                                         (รักนิรันดรคำฉันท์ : เสวตร เปี่ยมพงศ์สานต์)

               - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

               ก่อนกาลนานล่วงไคล            สีหะเกรียงไกรสถิตยัง
               ไพรใหญ่คูหาดัง-                   กับสุวรรณวาดวิลาศตา
               วันหนึ่งออกถ้ำทอง               มุ่งเสาะภักษ์มองจะเสพหา
               ไปถึงชายทุ่งนา                     ใกล้กะหนองบุศย์กุมุทมาลย์
               มีเขียดน้อยหนึ่งตัว                จับเกาะใบบัวเกษมสานติ์
               เขียดเห็นสิงห์ยิ่งหาญ            กล่าวพจีขานสิความไป

               " ท่านกายใหญ่โตงาม           ท่านซิมีนามประการใด?
               ไยจึงบังอาจใจ                      เที่ยวประเทศในสถานเรา "

               สีห์ตอบ "เราสิงห์ราช             เชื้อฉกาจชาติกษัตริย์เชาว์
               เป็นใหญ่กว่าสัตว์เนาว์          ในพนาเวศวิเศษกุล
               สัตว์สี่สองเท้าเยง                  แห่งพยศเก่งและเกรงบุญ
               เราเป็นผู้ค้ำจุน                      ทั่วพนัสนี้มิกลัวใคร"

               เขียดว่า "ท่านเป็นราช           สัตว์ ณ พงทาษเหมาะเกรงภัย
               ท่านอย่ามาเบียฬใน-            แหล่งสถานนี้มิดีเลย"

               สิงห์ยินมีความโกรธ              ข้องละแล่นโลดคะนองเคย
               "เฮ้ยเขียดตัวน้อยเหวย           เหตุไฉนกาจประหลาดใจ
               หมิ่นเชิงและห้ามกู                มึงมิเคยรู้จะแพ้ภัย
               มึงปองจักลองชัย                  ซึ่งพลังฤทธิไกรหรือ?"

               เขียดตอบ "อ้าสิงห์หาญ         เชื้อสุชาติฉาน ณ ดงถือ
               ข้าใหญ่ในหนองลือ               เป็นกษัตริย์เขียดก็เกียรติสม"

               ว่าแล้วขึ้นใบบัว                     เย้ยเยาะยวนยั่วมิปรารมย์
               ปางสิงห์ยิ่งโกรธถม               จึงตะเบงข่มตะโกนรัน
               เขียดรู้โดดน้ำหลบ                 เสียงกระแสจบก็ขึ้นพลัน
               สิงห์ยิ่งโกรธหนักครัน            แผดประดังเสียงสนั่นไพร
               เขียดรู้โดดน้ำหนี                   นัยประดุจที่กระทำไป
               สิงห์แผดเสียงเกรียงไกร         อกก็แตกแยก ประลัยมรณ์
                                                        (หิโตปเทศคำฉันท์ : สอาด สมบัติศิริ)

               - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

               ๐ ตาเต็มไปด้วยความ           ขลาดและครั่นคร้ามพิศวง
               ทั้งเสียใจยิ่งยง                      อย่างมิรู้ว่าประการใด
               ๐ ครู่หนึ่งจึงทูลว่า                 " โอ้อนิจจา, พระทรงชัย!
               เรื่องพรากจากพงไพร            เห็นจะเป็นไปมิได้แล้ว "
               ๐ พูดพลางนางนิ่งมอง          นัยนาจ้องและแน่แน่ว
               ความตื่นกลัวหวาดแวว          เพียงอุราร้าวสลายลาญ
               ๐ ในเวลานี้องค์                    ราชะมิทรงละนงคราญ
               เนตรมองจ้องบรรสาน           พลางเขม็งเล็งหทัยหมาย
               ๐ ด้วยแสงเนตรแรงโรจน์       ทรงอำนาจโชติพิเศษฉาย
               ปานแสงฟ้าแพรวพราย         ใครมิอาจทนจะขัดขืน
                                                        (อติรูปคำฉันท์ : หม่อมหลวงหญิงประมูลมาศ อิศรางกูร)

               - เวสสเทวีฉันท์ ๑๒ -

               เนตรนางพ่างอิ่มน้ำ               ทุกข์และสุขอัมพุอาจโปรย
               เปี่ยมกายจมชายโดย            โศกเกษมดล ณ ก้นหนอง
               โอษฐ์แดงดั่งเลือดพริ้ม           พิศเผยอยิ้มยะยั่วมอง
               เหมือนกับเผยหับปอง           ภักษะเป็นพิษและพึงจุมพ์
               แม้นนางย่างใกล้มา              แต่เสมือนคลาเพราะใครคุม
               มองดั่งมีรั้งกุม                       ผ่อนกระตุกไว้มิให้มา
               นางยืนพื้นฉายโชติ์               เช่นสโรชโดด คในวา-
               รีต้องลมพ้องพา                    พานอุบลน้อมคะค้อมลง
               แต่ยั้งตั้งตัวอยู่                       คล้ายระลึกรู้ระวังตรง
               ท่าขลาดทีอาจอง                  นอกจะอ่อนพลางกระด้างใน
               ดั่งบัวบานยั่วโยก                  พายุโบยโบกสบัดไป
               พอแค่แกล่ใกล้ใด                  คนจะเด็ดก้านก็ลานหนี
               เป็นภาพพึงซาบว่า                นางอนาถน่าจะปรานี
               หากยิ่งด้วยหยิ่งมี                  มนะลัชชีชงักนาง
               อัชราชยังยาตม์อั้น                อึ้งตะลึงงันเงอะงงพลาง
               เพียงถูกลูกศรกลาง               ดวงกมลโดยพระกามา
               ทั้งสองต่างจ้องนิ่ง                 ต่างมิไหวติงพระกายา
               กลุ้มกลัดอัชราชา                  พลั้งพระโอษฐ์เพ้อละเมอถาม
               นางมีผัวกี่คน                        แล้วจ๊ะแม่ล้นวิไลงาม
               ดูนางรูปอย่างทราม               วัยมิเดียงสาผกาเยาว์
                               .............. ฯลฯ ..............
                                                        (นาครีคำฉันท์ : หลวงบุณยมานพพานิชย์)

บ้านกลอนน้อยลิตเติลเกิร์ล
- Black Sword -
(หมู มยุรธุชบูรพา)

 
                             
                                    • กลับสู่หน้า สารบัญ ฉันท์ คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน กาพย์ คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน กลอน คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน โคลง คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน ร่าย คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน กลอนกลบท คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน โคลงกลบท คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องศึกษา ภาพโคลงกลบท คลิก
                              


รายนามผู้เยี่ยมชม : ปลายฝน คนงาม, หยาดฟ้า, เฒ่าธุลี, My Little Sodium, ขวัญฤทัย (กุ้งนา), ข้าวหอม, ฟองเมฆ, มนชิดา พานิช, น้ำหนาว, ลิตเติลเกิร์ล

บันทึกการเข้า

รวมบทกลอน "ที่นี่เมืองไทย..."
รวมบทกลอน "ร้อยบุปผา"
รวมบทประพันธ์ทั่วไป "Black Sword (หมู มยุรธุชบูรพา)"
รวมบทประพันธ์กลบท "Black Sword (หมู มยุรธุชบูรพา)"
รวมบทประพันธ์ฉันท์ "Black Sword (หมู มยุรธุชบูรพา)"
กลอนสุภาษิต-คำพังเพย-สำนวนไทย บ้านกลอนน้อย
ลานอักษร มยุรธุชบูรพา
..

หน้า: [1]   ขึ้นบน
พิมพ์
« หน้าที่แล้ว ต่อไป »
กระโดดไป:  

Powered by SMF 1.1.14 | SMF © 2006-2009, Simple Machines LLC
Simple Audio Video Embedder
| Sitemap
NT Sun by Nati
หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 0.462 วินาที กับ 41 คำสั่ง
กำลังโหลด...