วันเวลาผ่านพ้นไปไกลริบรี่
วินาทีหลายหนจนหวั่นไหว
จากช่วงหนึ่งไปอีกช่วงก็ห่วงใย
เหมือนเมฆไหลลอยวนคนเปลี่ยนใจ
หากจะเปรียบมนุษย์ก็คือสัตว์
ที่ยืนหยัดคู่โลกโศกเศร้าไหม
ก็คงตอบคละเคล้าเข้ากันไป
มีเสียใจมีสุขคลุกกันมา
มีอะไรแน่นอน..แต่นอนแน่
เด็กจนแก่ไม่วายหมายครบหน้า
จะช้าเร็วอยู่ที่กรรมท่านทำมา
เพราะป่าช้าไม่หนีฟรีทุกคน
เขาถึงบอกยาก ดีไม่มีเว้น
ต้องพบเห็นเสมอเจอทุกหน
ถึงกระนั้นคนเราเหมาเวียนวน
แม้รวยจนเท่ากันนั่นคือตาย
วรรณดี
