ขุ่นน้ำน้ำขุ่นนั้น นางนอน
เขาขุ่นขุ่นเข้าตอน ฝ่าเอื้อ
ตอนออกออกเอาตอน น้ำตื่น
ประวัติศาสตร์บอกไว้ อย่าได้ลืมรอน

ขุนน้ำนางนอน ก่อนเก่าแก่ก่อน องค์ราชบังอร
ทิ้งนครแสงสี ทิ้งกลิ่นเกษร บิดามารดร ข้าทาษเทวี

ผูกรักขุนช้าง สละสุขทุกอย่าง ย่างผ่าไพรี
รักมากตรากตรำ สุขล้ำสองฤดี หมดสิ้นยินดี แสงสีแพรวพราว

พักครึ่งกึ่งทาง เหน็บหนาวน้ำค้าง กลางเวหาหาว
ขุนช้างผู้รัก จำจักจากท้าว หาอาหารหวานคาว มอบท้าวเทวี

เจอราชองครักษ์ สิบสามขามแข็ง ของนางนารี
แค้นเคืองมากนัก เจ้าลักจอมศรี ฟันคอผู้มี ใจบ้ากล้ารัก

ทางทูลเทวี รับสารเรื่องนี้ ทรงรับประจักษ์
ปลดปล่อยมวยผม ชักคมปิ่นปัก เสียบคอนงลักษณ์ สองรักตักษัย

ขุนน้ำนางนอน ใจเอื้ออาทร แก่ผู้อาศัย
สิบสามชีวิต งดปลิดปลงไป นั่นแหละน้ำใจ ขุนน้ำนางนอน

เนิน จำราย