ลูกหมาน้อยลืมตาดูโลกลููกหมาน้อยค่อยลืมตาพาชมโลก
แม่หายโศกดีใจกวัดไกว่หาง
เดินพลุ่งพลั้นเที่ยวบอกอย่านอกทาง
ใครเดินขวางยืนมองคอยจ้องตา
สิบสี่วันลูกปิดตาเหมือนลาหาย
คงสุขกายมิรับรู้ดูเดียงสา
คลานไปไหนคลำทางห่างเป็นวา
อีกทั้งหน้าดูมึนไม่ชื่นใจ
มาวันนี้ดวงตาพาใสแจ๋ว
เหมือนดวงแก้วส่องแสงแดงสุกใส
เมื่อพบเห็นทุกคนชมแต่ไกล
นิมิตใหม่หมาน้อยค่อยเบิกบาน
นับแต่นี้จะเห็นความเป็นโลก
จะสุขโศกอย่าไรได้เล่าขาน
ความวุ่นวายจากนี้มีแสนนาน
จากวันวานเปลี่ยนไปในฉับพลัน
อย่าหลับตาลืมตาเถิดเกิดใดหนา
บนโลกาใช่แหล่งแห่งสวรรค์
สัตว์น้อยใหญ่มาเกิดกำเนิดกัน
ต้องโศกศัลย์กับเวรกรรมที่ทำมา
มนตรี ประทุม
๗ เม.ย.๖๑
