แว่วเสียงจันทร์สั่นเครืออยู่เหนือฟ้า
สัญญานว่าข้าน้อยคงคอยเก้อ
แสงดวงเดือนเตือนใจจะไม่เจอ
ถึงพร่ำเพ้อเพียงไรก็ไร้เพ็ญ

เดือนเจ้าขาหน้าหนาวในคราวนี้
ฝากเดือนชี้ช่องใจให้ใครเห็น
ขอเดือนหวนทวนคำว่าลำเค็ญ
ให้เนื้อเย็นยินบ้างในบางคืน

ทุกค่ำคืนฝืนฝันกับจันทร์เสี้ยว
จนรูปเคียวครึ่งวงคล้อยลงต่ำ
สิ้นจันทราราตรีเป็นสีดำ
สร้างลำนำนองหน้าน้ำตาใคร

คืนเดือนคว่ำจำยอมถนอมจิต
เฝ้าครวญคิดใคร่รู้เธออยู่ไหน
จนเดือนเพ็ญเด่นฟ้าราตรีใด
น้าตาไหลลับหลังแล้วยังคอย