|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๑- ธนุ เสนสิงห์
๏ ข้างฝ่ายองค์อินทราในครานั้น
จักษุพลันแลเล็งเพ่งกสิณ
หาพิทยาธรที่มีราคิน
ทั่วแดนดินมินานพบพานกาย
๏ ในพริบตาอินทรท่านเสด็จถึง
ถมึงทึงเข้าหาว่าเสียหาย
“เจ้าเป็นผู้รู้วิชามิน่าร้าย
ล่วงทำลายทั้งไร้สิทธิ์คิดเคืองแค้น
๏ ขโมยพระขรรค์ชัยเขาใช้อยู่
เกิดอดสูแก่เจ้าของหมองเหลือแสน
ดุจพรากแม่ลูกอ่อนไปก็ไม่แม้น
เขาต้องเดินดินแดนอันแสนไกล
๏ เจ้าทำเล่นเห็นสนุกแต่เพียงนิด
จะมีคิดเมตตาก็หาไม่
ถ้ารู้ตัวว่าชั่วช้าจงพาไป
เอาคืนให้เขาอย่าถึงกึ่งชั่วยาม”
๏ พิทยาธรอ่อนใจหวั่นไหวยิ่ง
กลัวเสียจริงโทษทัณฑ์พลันไต่ถาม
“เขาดั้นด้นอยู่หนใดไม่รู้ความ
จะติดตามคืนพระขรรค์ให้ทันการณ์”
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๒- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ องค์อินทร์ชี้ทิศที่ไปสู่ชายฝั่ง
มิรอรั้งกราบลาอินทราท่าน
เหินเวหาฝ่าไปไม่เนิ่นนาน
เมื่อพบพานคืนพระขรรค์ในทันที
๏ เห็น “สมุทรโฆษ” ซบสลบอยู่
จึงรับรู้ว่าทุกข์ยากมากเหลือที่
คงตะเกียกตะกายสายวารี
กระยาหารนั้นมิมีเลี้ยงกายา
๏ เห็นดังนั้นพลันออกหาผลาผล
เป็นเบื้องต้นพอได้ลิ้มชิมภักษา
วางเอาไว้ใกล้พระขรรค์แล้ววันทา
จิตจดจ่อขอขมาก่อนลาไกล
๏ ครั้น “สมุทรโฆษ” ฟื้นตื่นลืมตา
รู้ตัวว่ามาขึ้นยังฝั่งกว้างใหญ่
คงด้วยบุญบารมีที่ทำไว้
แลเทพไท้เบื้องบนดลบันดาล
๏ เห็นพระขรรค์นั้นวางข้างกายด้วย
ทั้งเอื้ออวยด้วยนานาผลาหาร
เกิดนิยามความหวังกลางดวงมาน
ทุกข์คงผ่านไปหนึ่งขั้นพอบรรเทา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๓- ธนุ เสนสิงห์
๏ เสวยผลไม้ใกล้องค์นั้น
คิดได้พลัน “พินทุมดี” เล่า
จักขึ้นฝั่งยังแดนใดในลำเนา
หรือว่าเจ้าชีพวายกลางสายชล
๏ กิจสำคัญอันจะออกซอกซอนหา
แม้นเหินฟ้าไปก็เห็นมิเป็นผล
ควรจะถามความดูจากหมู่คน
ต้องดั้นด้นให้ทั่วถิ่นทุกดินแดน
๏ มิเหมาะที่มีเครื่องทรงวงศ์กษัตริย์
เที่ยวจรจัดผู้คนฉงนแสน
เครื่องทรงนอกถอดออกมาผ้าคลุมแทน
จึงเหมือนแม้นพราหมณ์อันรักสัญจร
๏ มิต้องหาอาหารชาวบ้านให้
ตอนกลางวันครรไลไม่หยุดหย่อน
สืบเค้าลางนางกษัตริย์พลัดนคร
ต้องเร่ร่อนตามหาสวามี
๏ ออกซอกซอนจรไปเทียวไต่ถาม
ทุกเขตคามถามแต่แม่โฉมศรี
กล่าวถึงรูปสมบัติกษัตรี
จนผู้ที่ยินวาจาระอาใจ
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๔- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ ผู้ถามหาสารรูปซูบโซมาก
เมื่อเอ่ยปากหามิ่งมิตรพิสมัย
ยอดนารีที่บรรเจิดเลิศพิไล
เหลือเชื่อได้ในคำพร่ำพรรณนา
๏ เพียงตอบพอขอไปทีมิมีจิต
ที่จักคิดเป็นจริงจังเหมือนดังว่า
มักบุ้ยใบ้บ่ายเบี่ยงเลี่ยงกายา
บ้างคิดพ้นเป็นคนบ้านินทากัน
๏ จึงมิได้ความใดใครพบหน้า
ผู้โฉมงามตามวาจาพรรณนานั่น
แม้ซักถามพราหมณ์ทั้งหลายได้ยืนยัน
หญิงผ่องพรรณมิเห็นมีวิถีใด
๏ ถึงจะถามความผู้ที่มีพบเห็น
“พินทุมดี” ก็มิเป็นเช่นขานไข
เพราะผิวพรรณจำแลงเปลี่ยนแปลงไป
มิมีใครมองซึ้งถึงความงาม
๏ เมื่อทรงปลอมกายาเช่นทาสี
ดังเพชรดีเปื้อนโคลนคนมองข้าม
แลเมื่อละโสภีเป็นชีพราหมณ์
เปลี่ยนรูปนามความนัยยากใครรู้
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๕- ธนุ เสนสิงห์
๏ คนเรามักมองพักตราผ้าสวมใส่
เป็นฉันใดแล้วแยกจำแนกหมู่
กิริยา วาจา ใจมิได้ดู
บางคนหลู่ผู้ผิวกายไร้โสภา
๏ เขาจะดีมีคุณใดไม่เกิดผล
เพราะเริ่มต้นก็หยามหมิ่นคนสิ้นค่า
แยกเลว ดี ขี้เหร่ สวยด้วยสายตา
เปื้อนธุลีตีตราคนราคิน
๏ พระบุตราพยายามตามมุ่งมั่น
จรจรัลเรื่อยไปหลายท้องถิ่น
จนล่วงเข้ามัทราชธานินทร์
จึงได้ยินว่าถิ่นนี้มีโรงทาน
๏ จุนเจือให้ผู้ใดที่มีทุกข์ยาก
แม้นอดอยากจาคะกระยาหาร
ที่พึ่งพาบรรดาคนพิกลพิการ
ผู้แรมรอนจรผ่านมีบ้านพัก
๏ “สมุทรโฆษ” ลิงโลดใจมุ่งไปหา
เพื่อเล่าสู่ผู้ไปมาน่ารู้จัก
โฉมฉิน “พินทุมดี” ที่แสนรัก
คอยถามทักเรื่อยไปตามรายทาง
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๖- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ เมื่อมาถึงโรงทานดังมั่นหมาย
คนมากมายเต็มในโถงใหญ่กว้าง
แถวลำดับรับอาหารเดินผ่านพลาง
แล้วตั้งวางกินกันโรงชั้นใน
๏ ที่อิ่มหนำสำราญกันทั้งหลาย
เริ่มแยกย้ายร่วมอีกหมู่สู่โรงใหญ่
เพื่อรับทรัพย์โภคภัณฑ์สิ่งอันใด
ที่ตั้งใจขอรับสำหรับตน
๏ ขณะนั่งรอในโถงใหญ่นั้น
กิจสำคัญมั่นไว้เพื่อหมายผล
ผู้รับทานทั้งหลายยังได้ยล
ภาพวาดบนผนังข้างศาลา
๏ “สมุทรโฆษ” ครานั้นพลันพินิจ
มิทันคิดชมภาพศิลป์จินต์หรรษา
เมื่อดูไปคล้ายชีวาตม์อาตมา
จึงย้อนพิจารณาอย่างจริงจัง
๏ เริ่มแต่เทพอุ้มสมภิรมย์รัก
สุขยิ่งนักเพียงราตรีที่สมหวัง
แล้วความฝันพลันสลายไม่จีรัง
ดวงจิตยังปองหมายมิคลายคลอน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๗- ธนุ เสนสิงห์
๏ พระบิดามาเห็นใจให้ประกาศ
กษัตริย์ชาติมากหน้ามายกศร
ผู้ยกผ่านการเสร็จสมสยมพร
ได้ครองคู่ภูธรดั่งใจจินต์
๏ ออกเซ่นไหว้เทวาในป่าลึก
ความรู้สึกชื่นชมสมถวิล
พิทยาธรเจ็บมากจากเมฆินทร์
ร่วงลงดินช่วยไว้ได้ขรรค์ชัย
๏ ด้วยเดชะพระขรรค์นั้นสูงค่า
นำเหินฟ้าสู่แดนไกลใดก็ได้
จึงชวนชมหิมพานต์อันพิไล
เริงอยู่ในพนาวันนั้นเนานาน
๏ แสนตื่นตาสารพัดอัศจรรย์
สัตว์ พฤกษ์พรรณนานาหาศาล
สระเทโวอโนดาตพิลาสธาร
ปทุมมาลย์ดาษดื่นแสนรื่นรมย์
๏ ชมบรรพตกำหนดหมายถึงไกรลาส
คีรีมาศนคราน่าสุขสม
ปราสาทรายหลายหลากมากเกินชม
ถลาลมกลับวนหิมพานต์
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๘- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ มากมายยิ่งสิ่งล้วนชวนประพาส
ธรรมชาติสรรค์ศิลป์ถิ่นสถาน
ขุนคีรีที่สูงเยี่ยมเทียมวิมาน
พิสดารทั่วไปในแดนดิน
๏ ชมพงไพรในมุมมองของปักษา
เหินนภาเที่ยวไปได้ทุกถิ่น
แสนเพลิดเพลินเนิ่นนานปานเทวินทร์
ดั่งลืมดินมั่นนักในศักดา
๏ หิมพานต์อันพิไลท่องไปทั่ว
มิคิดกลัวทางไกลในแดนป่า
วันหนึ่งเพลินท่องไพรให้เหนื่อยล้า
แวะคูหาหนึ่งนอนพอผ่อนคลาย
๏ เคลิ้มหลับไปไม่นานนักพักกลางวัน
เมื่อตื่นมาครานั้นพระขรรค์หาย
พลันหัวอกตระหนกล้นกระวนกระวาย
เมื่อรู้ว่าต้องพากายเดินสายไพร
๏ อนิจจาชะตาผันฝันสลาย
สุดมาดหมายกลับยังเวียงวังได้
มิรู้ทิศรู้ทางย่างครรไล
ก็จำเป็นจำไปเดินในดง
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๙- ธนุ เสนสิงห์
๏ พบธารากลางป่าใหญ่น้ำไหลล่อง
เราทั้งสองนั่งท่อนไม้คล้ายบุญส่ง
ผ่านหลายวันเวลาน้ำพาลง
สู่สมุทรสุดจำนงคะนึงคะเน
๏ ตกชะตาวาระทะเลบ้า
คลื่น ลม ฟ้าผลักไสให้หักเห
ไม้ขาดกลางร่างแยกไกลในทะเล
ต้องว้าเหว่อ้างว้างกลางธารา
๏ เมื่อชายที่ฝากชีวามาไกลจาก
การจำพรากทั้งแสนรักเศร้านักหนา
ชีพยังรอดหรือวอดวายในคงคา
อนิจจาความหวังช่างมืดมน
๏ สิ้นสติมิรู้นานสักปานไหน
น้ำซัดให้ขึ้นฝั่งอย่างกุศล
มิย่นย่อต่อเวรกรรมหรือจำนน
จึงดั้นด้นตามหาสวามี
๏ แต่จะไปในฐานะขณะนั้น
อาจผกผันปัญหาพาเสื่อมศรี
ยามเดินเดี่ยวชายเกี้ยวพาเกิดราคี
จึงบวชชีพราหมณ์ให้ไร้มัวมล
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๐- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ เข้านครจรไปไต่ถามหา
ภัสดาภูบดินทร์สิ้นทุกหน
จากนั้นมาพบตายายใจดีล้น
ให้พักตนร่วมเคหาตั้งตารอ
๏ ในที่สุด “สมุทรโฆษ” ถึงโอดไห้
ดวงฤทัย“พินทุมดี” ของพี่หนอ
ปากเพ้อพร่ำร่ำหาน้ำตาคลอ
เกิดทุกข์ท้อเกินจักหักอาวรณ์
๏ ผ่านสักพักพนักงานแจกทานอยู่
เมื่อรับรู้เช่นที่นายกล่าวไว้ก่อน
เธอจึงได้รายงานนางอย่างรีบร้อน
มีคนจรเห็นภาพวาดอนาถใจ
๏ “พินทุมดี” ชื่นชีวันพลันมาพบ
เมื่อประสบกับพระองค์สิ้นสงสัย
นำพาออกนอกโรงทานเข้าบ้านใน
แล้วจึงได้ละเพศที่เป็นชีพราหมณ์
๏ และถวายเครื่องทรงพระภูษา
เตรียมรอท่าอย่างดีไม่ผลีผลาม
สองพระองค์ทรงคืนมาสง่างาม
เมื่อสิ้นความที่กระทำการจำแลง
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๑- ธนุ เสนสิงห์
๏ แสนตื้นตันพลันสองตระกองกอด
แลพร่ำพลอดรำพันพร้อมกรรแสง
กายพรากไกลไม่อาจผลักรักเปลี่ยนแปลง
คงฤทธิ์แรงสวาทมิคลาดคลาย
๏ ผลัดกันเล่าเรื่องราวคราวพลัดพราก
ความทุกข์ยากร้าวรานการณ์ทั้งหลาย
คลื่นทะเลเหห่างแทบวางวาย
รักมิกลายปรารถนามาพบกัน
๏ ด้วยบุญดลกุศลชูจึงอยู่ยั้ง
ได้กลับคืนชมชื่นดังที่ใฝ่ฝัน
สิ้นเคราะห์กรรมเสียทีหนอชีวัน
ถึงกาลอันควรคืนหลังยังพารา
๏ ป่านฉะนี้ปิตุรงค์ มาตุราช
ปวงพระญาติทั้งผองสองวงศา
ที่อยู่หลังกังวลใจไปนานา
ด้วยลับลามาไกลไร้ข่าวคราว
๏ จักคืนถิ่น “พินทุมดี” มีบรรหาร
ให้แม่บ้านเชิญยายตามาแล้วกล่าว
ถึงความจริงทุกสิ่งสรรพ์อันยืดยาว
ทั้งแจ้งข่าวที่ต้องพรากจากกันไกล
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๒- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ “อันเงินทองของมีค่าคณานับ
หมายนำกลับยังพาราก็หาไม่
ขอแบ่งสรรปันกองสองส่วนไซร้
กึ่งหนึ่งให้ยายมอบตอบแทนคุณ
๏ อีกกึ่งนั้นวานยายแจกจ่ายต่อ
สิ่งที่ขอโปรดด้วยช่วยเกื้อหนุน
ผู้ยากไร้จงได้เอื้อช่วยเจือจุน
ร่วมสร้างบุญด้วยกันมิผันแปร”
๏ ยายรับปากฝากคำแล้วย้ำว่า
“ขออาศัยไปประสายายตาแก่
เพียงรับงานการเป็นผู้คอยดูแล
ทรัพย์ทั้งหลายมิหมายแท้จักให้ทาน”
๏ ร่วมอนุโมทนาแล้วลาจาก
เมื่อจบคำจำพรากจากถิ่นฐาน
ครั้นลับตาคราไปไกลเรือนชาน
สองพระองค์ทรงทะยานขึ้นเมฆี
๏ ลอยล่องลิ่วปลิวลมดั่งพรหมมาสตร์
มิเคลื่อนคลาดจำนงตรงวิถี
โดยเร็วพลันบรรลุถึงบุรี
ขึ้นเฝ้า “สีหนรคุปต์” ราชัน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๓-
ธนุ เสนสิงห์
๏ ทั้งองค์พระราชา ราชินี
ทรงยินดีปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
ประกาศข่าวชาวพารามาร่วมกัน
งานรับขวัญจัดยิ่งใหญ่ในนคร
๏ “สมุทรโฆษ - พินทุมดี” มีสุขสม
รื่นอารมณ์สมอุราเหมือนคราก่อน
นึกขึ้นได้ให้สัญญาว่าจะย้อน
เมืองบิดร “พินทุทัต” ผลัดวันมา
๏ ทูลลา “สีหนรคุปต์” ท้าว
ยินเสียงกล่าวคำเปรยเอ่ยขึ้นว่า..
“อย่าไปนานควรแก่กาลคืนพารา
ทำพิธีราชาภิเษกพลัน
๏ ด้วยบิดาชรามากอยากสละ
ซึ่งราชสมบัติรัฐเขตขัณฑ์
หมายกำหนดเป็นนักพรตในอรัญ
ครองชีวันสงบวัยปลายชีวี”
๏ แล้วมีพระบัญชาเสนามาตย์
จัดเตรียมราชยาตราสง่าศรี
เพื่อเดินทางไปยัง “พรหมบุรี”
ให้เป็นที่สมพระเกียรติเกริกไกร
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๔- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ กองช้างศึกเคยฮึกหาญชาญณรงค์
แต่งเครื่องทรงชูธงทิวปลิวไสว
กองอัศวทหารผู้ชาญชัย
แต่งยศใหญ่หมวกยอดพู่ดูโสภี
๏ เหล่าพลราบปราบริปูผู้เหี้ยมหาญ
ประจำการโห่ร้องก้องวิถี
ทั้งสองแถวแนวมรรคาประชาชี
ร่วมยินดีส่งเสด็จถึงชายแดน
๏ ครั้นถึงเขต “พรหมบุรี” มีพหล
เป็นกองพลเมื่อทราบความตามแห่แหน
ประชาชีดีใจหาใดแม้น
ชมบุญญาหนาแน่นถึงวังใน
๏ “ท้าวพินทุทัต - นางเทพยธิดา”
ความห่วงหาเลือนหายกลายสดใส
ตั้งตารอจนแทบท้อหฤทัย
สองพระองค์ทรงเดินไพรไปนานครัน
๏ เมื่อเข้าเฝ้าเล่าความยามที่จาก
ทนทุกข์ยากเดินทางกลางไพรสัณฑ์
บุญช่วยดลกุศลส่งคงชีวัน
แม้ผกผันห่างหายหลายเพลา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๑๐๕- ธนุ เสนสิงห์
๏ พระบิดร พระมารดามารับขวัญ
ราชบุตรพร้อมกันพระสุณิสา
“สิ้นเคราะห์โศกมีโชคชัยให้วัฒนา
แต่วันนี้ถึงภายหน้าสถาวร
๏ จะให้มีพิธีราชาภิเษก
เป็นงานเอกใหญ่กว่าที่มีมาก่อน
ตั้งให้ลูกทั้งสองครองนคร
เป็นมิ่งขวัญราษฎรสืบต่อไป”
๏ ครานั้น “สมุทรโฆษ - พินทุมดี”
เมื่อทรงมีพระเมตตามิช้าได้
กราบถวายพระบังคมราชาชัย
รับหน้าที่อันมีในสันตติวงศ์
๏ “พินทุทัต” ออกหมายกำหนดการ
ให้จัดงานพระราชพิธีที่ประสงค์
เชิญพระญาติกามาทุกองค์
เจตจำนงประจักษ์สักขีพยาน
๏ ทั้งราชาสหายหลายแว่นแคว้น
ผู้ครองแดนใกล้ไกลอันไพศาล
ลุวาระราชกุศลมงคลวาร
ทำพิธีที่โอฬารกลางเวียงวัง
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
