ความยุติธรรมนั้นมีจริงหรือไม่?

มรดกของบรรพบุรุษ นายชู รัตน์จันทร์ (รัตนจันทร์) ได้เข้ามาครอบครองที่ดินในหมู่ที่ ๙ (ปัจจุบันหมู่ที่ ๑๑) ตำบลโคกหล่อ อำเภอเมือง จังหวัดตรัง เนื้อที่โดยประมาณไม่เกิน ๑๗ ไร่ ต่อมาได้ยกให้นายรุ่ง รัตน์จันทร์ (ซึ่งได้แต่งงานกับนางจ้อย มาจุรินทร์ และต่อมาได้ใช้นามสกุลตามสามี) เข้ามาทำกินกันหลายปี และเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๘ นายรุ่งได้ไปยื่นขอเอกสารสิทธิ์ในที่ดิน ต่อสำนักงานที่ดินๆจึงออกเอกสารสิทธิ์ให้เป็น สค.๑ จำนวน ๒ ฉบับ หลังจากนายรุ่งเสียชีวิตมาแล้วหลายปี ผมและนางจ้อยได้นำเอกสารสิทธิ์ สค.๑ ทั้ง ๒ ฉบับ ไปยื่นขอเป็นเอกสารสิทธิ์ นส.๓ ก. ต่อสำนักงานที่ดินจังหวัดตรัง โดยให้นางจ้อยเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ในที่ดิน ในการรังวัดพื้นที่ ที่ดินออกมาได้ จำนวน ๑๖ ไร่ ๒ งาน ๓๗ ตารางวา ผมเองได้คอยติดตามการดำเนินการของสำนักงานที่ดินอยู่เป็นเวลาหลายปี เพราะที่ดินผืนนี้มันกำกึ่งอยู่กับทุ่งสงวนเลี้ยงสัตว์ต่อมารัฐได้ประกาศให้เป็นที่สาธารณาทุ่งนางหวัง ผมคอยตืดตามทวงถามต่อสำนักงานที่ดินอยู่เนื่องๆ กระทั่งมาถึงปี พ.ศ. ๒๕๕๘ สำนักงานที่ดินจังหวัดตรังส่งหนังสือไปแจ้งให้ไปรับเอกสารสิทธิ์ในที่ดิน นส. ๓ ก ผมไม่มีเวลาพานางจ้อยไปรับ จึงบอกให้นน้องๆพาไปแทน แต่ไม่มีใครพาไปสักคน จนกระทั่งถีงเดือนธันวาคม ปี พ.ศ. ๒๕๕๙ ผมได้พานางจ้อยไปรับเอง และนางจ้อยบอกว่า "ไหนๆมึงมารับเองแล้วกะให้มึงเก็บใบที่ดินนี้เอาไว้ วันข้างหน้าจะได้เอามาแบ่งกัน" และต่อมานยางจ้องบอกว่าจะแบ่งแยกที่ให้ ผมจึงเสนอขึ้นมาว่า ลูกนางจ้อย มีทั้งหมด ๖ คน ตายไปแล้ว ๑ คน คงเหลืออีก ๕ คน ก็ให้เอาที่ดินทั้งหมดมา หารด้วย ๕ ส่วน ให้รับไปคนละส่วน ๑ ส่วน
ผู้ที่ได้รับที่ดินที่เป็นมรดก มีดังนี้
๑.ลุกๆของนายรัตนตรัย รัตน์จันทร์ (นางสาวเบญจรัตน์ รัตน์จันทร์ เป็นผู้รับ)
๒.นายจรูญ รัตน์จันทร์
๓.นางชราหรือนางธัญวลัย ทักษ์แก้ว
๔.นายจรึก รัตน์จันทร์
๕.นางวันดีหรือวิศวดี รัตน์จันทร์
แต่นางจ้อยและลูกๆไม่ยอมเอาตามข้อเสนอของผม พวกเขาบอกว่าที่ดินที่เป็นมรดกทั้งหมดผมไม่มีส่วนได้ตรงนั้น ให้ผมนั้นย้ายออกจากพื้นที่นี้ไปอยู่เสียที่อื่น อย่าเข้ามาข้องเกียวกับที่ดินตรงอีก
นี้คือปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวันนี้ ผมโดนนายจรึกเอาปืนไปยิงที่ในสวนยางพาราในขณะที่ผมกรีดยางอยู่ แต่ผมโชคดีปืนไม่ระเบิด จึงรอดชีวิตมาได้ ผมจึงต้องออกจากบ้านเดินทางไปอยู่จังหวัดสุพรรณบุรี