ทุกห้องใจใฝ่ห่วงพุ่มพวงอยู่
กายจงสู้ฝืนหน่อยทิ้งหงอยเหงา
คนเคยเป็นเห็นอยู่รู้เถิดเรา
งานบางเบาหยุดพักรู้จักปลง

พักผ่อนเพียรเขียนกลอนและนอนพัก
ไม่นานนักผ่องถ่ายค่อยคลายส่ง
ด้วยคิดถึงจึงคำนำมาลง
กุศลส่งจักหายสบายแล

เนิน จำราย