สิบหกปีผ่านไปทำใจแป้ว
ผ่านไปแล้วหรือยังนั่งตรองตรึก
ในหัวใจยังเศร้าเหงาลึกลึก
สะดุดกึกกับชะตาฟ้ามืดดำ
..............
ในสองมือคือลูกน้อยพ่อคอยกอด
จะอยู่รอดอย่างไรใจพรอดพร่ำ
อนาคตหมดสิ้นไปไร้งานทำ
เหมือนเวรกรรมซ้ำร้ายตายทั้งเป็น
ท่ามกลางความทุกข์ยากและขวากหนาม
มีความงามน้ำใจให้ได้เห็น
จึงรอดพ้นชะตากรรมอันลำเค็ญ
ถึงยากเย็นย่อมผ่านพ้นทนสู้ไป
คิดเสียว่าฝันร้ายใกล้จะจบ
คงได้พบรุ่งอรุณอุ่นไสว
สิบหกปีที่เป็นอยู่สู้ด้วยใจ
นานแค่ไหนแค่เศษเสี้ยวความทรงจำ..
:047:
