จินตนาร้อยกานท์ผ่านลิขิต
มโนคิดคำนึงจึงเพ้อพร่ำ
เป็นอักษรอ่อนหวานผ่านถ้อยคำ
ร้อยลำนำเรื่องราวกล่าววาจา
ของนักเขียนนักฝันกับวันเก่า
เป็นเรื่องเล่าความหลังยังโหยหา
ภาพอดีตครั้งก่อนย้อนเวลา
เสื่อภาษาเสกสรรฝันเลื่อนลอย
นั่งมองเมฆเคลื่อนคล้อยลอยฟ้ากว้าง
คนเคียงข้างหนี้หน้าพาเหงาหงอย
นึกถึงคู่ตุนาหงันฝันรอคอย
ใจละห้อยมองเหม่อเธอไม่มา
คือเรื่องราวกล่าวขานตำนานรัก
อุปสรรคมากมีที่ฟันฝ่า
เป็นเพียงคู่ตุนาหงันคำสัญญา
ที่คบหาดูใจไม่สมปอง
อยู่กับเงาเศร้าหมองมองฟ้าหม่น
หลีกเสียงคนหนวกหูอยู่ริมหนอง
ดูนกยางย่างเยื้องชำเลืองมอง
น้ำในคลองใสเย็นเห็นปูปลา
ฟังเสียงเขียดเสียงกบอบอบร้อง
ลมพัดต้องกายหนาวคราวห่วงหา
คิดถึงเขาหงอยเหงาเศร้าอุรา
สุริยาคล้อยต่ำจำจากไป
ต้อนฝูงควายท้ายทุ่งมุ่งกลับบ้าน
ถึงนงคราญเคยต้อนตอนรักใคร่
เธออยู่ดีมีสุขทุกข์อย่างไร
แสนห่วงใยยิ่งนักยังรักเธอ
ธมกรก
