ความหวัง
เหนื่อยไหมแค่ไหนรู้สึก
ระทึกหวั่นไหวใจหาย
ต้องสู้อยู่อย่างเดียวดาย
จะหมายจะมองหาใคร
มิอาจฝันเห็นเป็นจริง
ทุกสิ่งงามงดสดใส
เริมต้นกลับกลายหายไป
มีใครคงเป็นเช่นกัน
ทางเดินที่เท้าก้าวผ่าน
เนิ่นนานแค่ไหนใจมั่น
ลดเลี้ยวเทียวผาสูงชัน
หล่มหลั่นมืดดำจำทน
ชีวิตที่เหลือเมื่อล้า
ปลุกปลอบความกล้าอีกหน
ยิ้มรับขับความอับจน
ปากบ่นออกไปไม่กลัว
ความหวังยังมีที่โน่น
สุดโพ้นพ้นตาฟ้าหลัว
มีเจ้าอยู่ในใจตัว
รอวันยิ้มหัวด้วยกัน
8/9/2564
