กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้
ยังมีเด็กชายกับไม้บรรทัด
วันวันเขาเที่ยวเดินวัด
โน่นนั้นนี่นู่นเป็นการใหญ่
วัดโลกด้วยไม้บรรทัดของเขา
บ้างก็สั้นเกิน  ยาวไป

ไปเจอรองเท้าผู้ใหญ่      
ก็บอกว่ามันใหญ่เกิน
ไปเจอรองเท้าเด็กเล็ก
เขาว่าใส่แล้วขัดเขิน
                
วัดขั้นบันไดที่เดิน
เขาว่ามันสูงเกินไป

เส้นผ่าศูนย์กลางส้มโอ
เขาบอกว่าลูกมันใหญ่
พอหันมาวัดลำไย
ก็บอกว่าลูกเล็กเกิน

วัดสมองของเพื่อนของมิตร
บอกว่าความคิดควรเพิ่ม
สมองปราชญ์เขาว่าใหญ่เกิน
ควรลดให้มันพอดี

สรุป - โลกนี้ไม่มีสิ่งใด
ถูกต้องสำหรับเด็กคนนี้
โลกช่างไร้ความพอดี
ไม่มีอะไรถูกใจ
เขาวัดโน่นวัดนี่ไปเรื่อย
ตัดสินคนอื่นยกใหญ่
แกโง่  แกเตี้ย  เกินไป
แกใหญ่  แกอ้วน  เกินควร
รู้สึกว่าคนอื่นผิด

ความคิดเปลี่ยนแปลงผันผวน
ตัวเองไม่เคยทบทวน

ฉันเป็นผู้ถือไม้บรรทัด
โลกนี้มีไม้บรรทัดมากมาย
ถูกผิด ดีร้าย หลายนัก

เด็กชายเจ้าของไม้บรรทัด
เที่ยววัดโลกนี้ตามใจ
แต่แล้ว ยิ่งวัด  ยิ่งวัด
ก็ยิ่งอึดอัดไปใหญ่
โลกนี้ไม่ว่า ใคร ใคร
ก็ไม่ถูกใจซักคน

สิ่งเดียวที่ไม่เคยวัด
คือดวงใจดวงนั้นของเขา
วางไม้บรรทัดลงไปเบา เบา
แล้วเขาก็ต้องตกใจ
ใจเขาช่างแสนคับแคบ
ไม่มีที่ว่างเหลือให้
ความคิดแตกต่างมาก มาย
คิดได้  จึงหักไม้บรรทัด



ขอบคุณเจ้าของเรื่องและรูปภาพประกอบจากเน็ตค่ะ