ทิ้งห่างพลัดพรากจากลำต้น
ตกบนชลาสินธุ์ไกลถิ่นฐาน
ท่ามกลางเวิ้งน้ำสองฝั่งธาร
เรียกขานนามเจ้าเรือใบไม้

โลดแล่นเรือน้อยคราลอยล่อง
สู่ท้องธารน้ำยามรินไหล
เรือน้อยลอยล่องต้องแล่นไป
คลาไคลเดียวดายกลางสายชล

จุดหมายยากรู้อยู่ที่ไหน
ล่องไปฝ่านทีสักกี่ฝน
กี่แดดแผดผ่านกาลหมุนวน
ผ่านพ้นเวลาเพื่อฝ่าฟัน

ทางเลี้ยวเคี้ยวคดกำหนดทิศ
ฟ้าปิด-เปิดบ้างทางแปรผัน
เรือน้อยผุกร่อนสะท้อนคืนวัน
อาสัญร่างลับต้องอับปาง

กันต์กรีนซี
ภาพ/บทกลอน

ความทรงจำนึกย้อนเมื่อก่อนนั้น
หลังเลิกเรียนทุกวันสุขหรรษา
ระหว่างรอพ่อแม่ยังไม่มา
ซื้อของหน้าโรงเรียนตอนเยาว์วัย

สิ่งแรกต้องแวะชิมไอติมแท่ง
ส้มเขียวแดงหลากรสสีสดใส
ถังทรงกลมต้องเขย่ามันเอาไว้
ยังจำได้ซื้อบ่อยอร่อยดี

หมากฝรั่งหลายสีรูปนกแก้ว
กับรูปแมวดูไปคล้ายบุหรี่
เก็บกระดาษห่อไว้มาหลายปี
ล้วนแต่มีเรื่องราวคราวก่อนนั้น

ซื้อบ่อยครั้งทอฟฟีรสผลไม้
จนแม่ค้าจำได้เพราะขายฉัน
จึงเป็นความเคยชินกินทุกวัน
หยิบซื้อมันหลายรสจนหมดตังค์

ความทรงจำนึกย้อนในตอนนี้
มองทอฟฟี-ไอติม-หมากฝรั่ง
เวลาผ่านเร็วไวคิดถึงจัง
ความสุขครั้งยังเยาว์คราวเลิกเรียน

กันต์กรีนซี

แสงแดดเช้าเชื้อเชิญใจเดินทาง
กุหลาบในกระถางเริ่มจางกลิ่น
บางกลีบดอกเริ่มหล่นร่วงบนดิน
โรยราสิ้นทิ้งใบไม่ช้านี้

ความคิดฉันพร่างพรูอยู่ซ้ำซ้ำ
จึงปลดปล่อยถ้อยคำทำหน้าที่
เรียงอักษรทั้งหมดเขียนบทกวี
ถ่ายทอดทุกวลีผ่านแสงเช้า

ย้อนทรงจำหนหลังเมื่อครั้งหนึ่ง
ทำได้เพียงคิดถึงคืนวันเก่า
มิตรภาพปลายทางระหว่างเรา
เหลือเพียงฉันและเงาตราบเท่านาน

ระหว่างเราโลกสมมุติคงหยุดหมุน
แค่คนคุ้นเคยกันแค่ทางผ่าน
สิ่งเคยมี เธอ-ฉันเรื่องวันวาน
ยังเบ่งบานในนามความทรงจำ
(อักษรจารจารึกด้วยหมึกดำ)

กันต์กรีนซี
๒๔/๐๒/๒๕๖๖

ขอบคุณภาพจาก  https://pixabay.com

ไออุ่นอรุณเยือนเหมือนบอกฉัน
แสงตะวันคือเวลาว่าเช้าตรู่
ยินเสียงร้องแมวหมาน่าเอ็นดู
เพียงสดับรับรู้เงี่ยหูฟัง

ทะเลคงสวยยามตะวันนั้นชิงพลบ
เกลียวคลื่นใหญ่คราซบกระทบฝั่ง
ท้องฟ้ายามเช้า-เย็นอยากเห็นจัง
มองทุกครั้งเหมือนทุกทีฟ้าสีดำ

เขาบอกฉันจันทร์ฉายสุดปลายฟ้า
ดวงดาราเด่นงามทุกยามค่ำ
พยายามเพ่งมองจ้องซ้ำซ้ำ
และสุดท้ายเลิกทำจำปล่อยวาง

เพียงไม้เท้าตอนนี้ที่ฉันถือ
กลางอุ้มมือเมื่อคราวเดินก้าวย่าง
แทนดวงตาทอดข้ามตามเส้นทาง
ท้องฟ้ามืดหรือสว่างไม่ต่างกัน

กันต์กรีนซี

#ทุกๆการพบเจอได้เรียนรู้

ครูผู้สอน

เรียนรู้จากผู้สอนตอนเริ่มต้น
จากวัยแสนซุกซนจนเติบใหญ่
ก้าวแรกและทุกก้าวทางยาวไกล
ส่งมอบความห่วงใยไม่รั้งรอ

สอนฉันใช้ชีวิตบนโลกกว้าง
อยู่เคียงข้างเฝ้ามองใช่ร้องขอ
สายใยความผูกพันฟั่นถักทอ
พึงมีต่อพ่อแม่ด้วยกตัญญู

สอนเขียนอ่านฝึกฝนทนเคี่ยวเข็ญ
ใช่เพราะเป็นหน้าที่ ซึ่งทำอยู่
คอยอบรมบ่มนิสัยให้ความรู้
ด้วยมีครูเตือนสติมอบวิชา

ที่ปรึกษาที่ระบายได้ทุกเรื่อง
โกรธขุ่นเคืองมีบ้างสร้างปัญหา
อยู่เคียงใกล้ไร้ทุกข์สนุกเฮฮา
ถูกเพื่อนด่าถือเป็นเช่นคำชม

ลืมไม่ลงจำเสมอ เธอสอนฉัน
ความรักนั้นเหมือนกาแฟ มีหวานขม
ความสมหวังดั่งเข็มหนึ่งเล่มจม
ต้องควานงมใต้สมุทร สุดท้ายเจอ

กันต์กรีนซี
๓๑/๐๕/๒๕๖๖

ขอบคุณภาพจาก https://pixabay.com

ริมทะเลตรงนี้มีเพียงฉัน
มองตะวัน รับอรุณทิวขุนเขา
ฟ้าเวิ้งว้างวันนี้สีส้มเทา
ในยามเช้าแสงสาดวาดระบาย

ลมทะเลเห่กล่อมโอบล้อมไว้
ยินเสียงคลื่นโถมใส่ไม่ขาดสาย
ทุกคราวครากระทบซบหาดทราย
เพื่อทักทายสหายเพื่อนเหมือนทุกครั้ง

อยากหยุดวันเวลา เข็มนาที
พักหัวใจตรงนี้ที่ชายฝั่ง
เมื่อได้มองท้องฟ้า ดูปะการัง
เสียงเกลียวคลื่นคราฟังดั่งต้องมนตร์

ระลอกคลื่นกลืนหาดไม่ขาดสาย
แผ่นผืนทรายเคียงอยู่คู่แนวสน
คิดถึงเธอ ถ้อยคำยอมจำนน
ท่วมใจล้นจนกระฉอก บอกทะเล

กันต์กรีนซี
๐๘/๐๖/๒๕๖๖