ทุกทุกคนทำการบ้านเสร็จนะ
มาสิจ๊ะลุงเฒ่าจะเล่าขาน
เอ่ยคำว่าสาธกยกนิทาน
ให้ลูกหลานตั้งจิตคิดคำนึง
กาลครั้งก่อนเวลานานมาแล้ว มีนกแก้วตัวผู้อยู่ตัวหนึ่ง
เที่ยวเร่ร่อนจรไปตามใจพึง ชอบทะลึ่งแย่สุดคำพูดซ่าม
พอได้พบนกสาวขาวนวลไข่ โฉบเข้าไปรำเพยเอื้อนเอ่ยถาม
ดุจดวงเดือนเหมือนดาราชมว่างาม เพียรฝากความรักคิดถึงจนซึ้งทรวง
พูดตลกอกหักถูกรักเดาะ ออดออเซาะเหยาะยานหวานห่วงหวง
ฮามเช้าสายบ่ายเย็นเห็นพุ่มพวง จนเลยล่วงดื่นดึกนึกถึงเธอ
นกน้อยเอย...ไหนเลยเคยรู้เท่า มึนมัวเมาเชื่อคำย้ำเสนอ
แรกรักเริ่มเริ่มรักแรกแปลกจริงเออ จึงพร่ำเพ้อเอิกเกริกมิเลิกลา
จะกล่าวกลอนพรพจน์บทต่อไป หัสนัยท้าวเห็นไม่เป็นท่า
แผลงศรดำกำราบอาบพิษยา กวาดอักขราหมดภพจบแจ้งจริง
"สัตว์มนุษย์สุดนิยมที่ลมปาก ถ้าหวานมากใจขมเที่ยวชมหญิง
เกิดชาติหน้ายากเข็ญต้องเป็นลิง ชายก็ทิ้งหญิงเลือนเพื่อนไม่มี
อันชายดีมีแน่แต่น้อยนัก เขาจะรักจนตายมิหน่ายหนี
ยากเทียบรักของชนกชนนี ฝากวจีให้จำก่อนอำลา"
จบแล้วหนอขอหยุดตรงจุดนี้
หลับฝันดีเช้าเบิกบานนะหลานจ๋า
โธ่...หนูคงสงสารนกตกน้ำตา
ยังน้อยกว่าน้ำตาตกในอกลุง
รพีกาญจน์
