เมื่อหมดเยื่อขาดใยฤทัยร้าว
เมื่อถึงคราวต้องจบพบรักหลอน
เมื่อเวลาเปลี่ยนแปลงไร้แรงวอน
เมื่อใจคลอนพร้อมถอนยอมถอดใจ
ไม่อยากมาไม่ต้องมาเมื่อล้าอ่อน
สิ้นคำวอนอ้อนหาจิตอ่อนไหว
อยากจบสิ้นจินต์จางพบทางไป
สว่างใสกว่านี้เชิญพี่เลย
เมื่อมีรอยร้าวมากยากประสาน
ทรมานหมองหม่นสุดทนเฉย
เจ็บเหลือเกินมานน้อยค่อยคุ้นเคย
หญิงขอเอ่ยคำจบสยบลา
วอนคนดีไปแล้วขอไปลับ
อย่าย้อนกลับหวนคืนฝืนใจหา
หญิงคนนี้คงตรมจมน้ำตา
ขอเวลาไม่นานมานหายตรม
ลินดา
