สัจจะของโลก

   สัตตานัง ยึดจิต คิดเพ้อฝัน
ตลอดวัน ตลอดกาล มารมิจฉา
จึงเกิดตาย ไม่รู้ครบ จบวิชา
ปรารถนา ครองภพ ไม่จบกาล

   อันความจริง ปรากฏ รันทดจิต
ทุกความคิด เกิดดับ จับทุกด้าน
กาลไม่คิด ใดเลยนััน นั่นนิพพาน
ตลอดกาล มารไม่ถึง ซึ่งความว่าง

   สิ่งสิ่งนี้ มีพึงรู้ ไม่เกิดดับ
เหมือนความลับ เปิดปาก ยากขัดขวาง
อย่าหลงคิด เพลินผิด ติดรูปร่าง
สละวาง ว่างจิตใจ ไร้อารมณ์

   เรายึดถือ คือนิพพาน แต่กาลก่อน
อยากผ่านจร มาจับจิต คิดระทม
จึงเกิดตาย ครอบครอง กองทับถม
อยากสุขสม คงที่ มีวิชา

   คือความจริง ค้านโลก ให้โศกเศร้า
สิ่งเป็นเรา ถึงสิ้นสุด หยุดแสวงหา
ความคงที่ ต่างหาก ไม่จากลา
อวิชา ลาจากจร ตัดตอนภพ