จะให้ใคร เหมือนฉัน มันคงยาก
แสนลำบาก ต่างด้วย เหตุและผล
เอาแค่คิด ทำดี ที่ตัวตน
เป็นกุศล แก่ตัว ไม่มัวเมา
คนทุกคน ต่างดี มีภาระ
ไม่ปล่อยปละ ละทิ้ง สิ่งหมองเศร้า
เฝ้าระวัง รักษา หาบรรเทา
ทั้งที่เรา หรือเขา ให้เข้าใจ
ไม่มีใคร ในโลก ที่เหมือนกัน
ไม่มีวัน อยู่นิ่ง ไม่เคลื่อนไหว
ไม่มีมืด สนิท เหนืออื่นใด
ไม่มีใคร เช่นนั้น ที่เห็นมา
มีสว่าง มีมืด มีจืดหวาน
มีสำราญ มีเหงา มีเศร้าหนา
มีทั้งอิ่ม มีหิว ร้องครวญลา
มีทั้งด่า หัวเราะ เหมาะสมกัน
นี่คือโลก ละคร ของมนุษย์
หาที่สุด แสนยาก หากกล่าวนั้น
หาที่พร้อม เท่าไร ไม่เห็นมัน
เห็นเพียงฉัน ก็พอ นี่หนอตน
