ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว

ร่างกายเราทุกคนเป็นส่วนประกอบของอะตอมจำนวนมหาศาลมารวมกัน แต่ละอะตอมยึดเหนี่ยวกันเป็นโมเลกุล เป็นสิ่งของต่าง ๆ อะตอมเองก็ยังประกอบด้วยหน่วยย่อยลงไปอีก
มองลึกลงไปจนเข้าไปในใจกลางอะตอม ก็พบว่ามันล้วนคือความว่างทั้งนั้น พื้นที่แทบทั้งหมดของอะตอมคือความว่างเปล่า
ดังนั้นจะบอกว่ามนุษย์คือความว่างเปล่าก็ไม่ผิดนัก!
อะตอมเดียวกันนี้สามารถชุมนุมกันประกอบเป็นอะไรก็ได้ ตั้งแต่ดิน หิน อากาศ ต้นไม้ พืช สัตว์ มนุษย์ ทั้งหมดนี้เป็นอะตอมที่เกิดมาตั้งแต่กำเนิดจักรวาล วนเวียนเปลี่ยนถ่ายรูปลักษณ์ภายนอกเป็นสิ่งต่าง ๆ ทั้งสิ่งมีชีวิตและสิ่งไร้ชีวิต
น้ำดื่มทุกหยดที่เราดื่มลงไปก็เป็นน้ำดื่มเดิม ๆ ที่ปรากฏบนโลกเมื่อหลายพันล้านปีก่อน อะตอมที่ประกอบกันเป็นร่างกายเราในวันนี้เป็นอะตอมเดิม ๆ ที่ปรากฏบนโลกเมื่อจักรวาลถือกำเนิด สรรพสิ่งในจักรวาลเป็นการรีไซเคิล การแปลงลักษณ์จากรูปหนึ่งสู่อีกรูปหนึ่ง
ธาตุออกซิเจนตัวเดียวกันหากเกาะเกี่ยวกับไฮโดรเจนเป็นน้ำ เกาะเกี่ยวกับคาร์บอนเป็นอากาศพิษ เกาะเกี่ยวกันเองเป็นอากาศที่เราหายใจ
อะตอมที่ประกอบเป็นร่างกายเราเป็นตัวตนที่มีสมองคิดได้ในตอนนี้ เมื่ออดีตกาล (หรือศัพท์ที่ชอบใช้ไขว้เขวกันคือ ‘ชาติก่อน’) เคยเป็นส่วนหนึ่งของดวงอาทิตย์ ดาวเคราะห์ ดาวหาง อุกกาบาต แบคทีเรีย ไดโนเสาร์ ผ่านเวลายาวนานจนในที่สุดวันนี้เป็นตัวเราแต่ละคน
ใน ‘ชาติก่อน’ อะตอมที่เป็นเราในวันนี้อาจเคยเป็นส่วนหนึ่งของไดโนเสาร์ ต้นไม้ หนอน ผีเสื้อ นักการเมืองชั่ว ๆ นักบวชดีงาม ไปจนถึงเชื้อโรค
ใน ‘ชาตินี้’ เหล่าอะตอมเชื่อมกันเป็นตัวเราแบบนี้ มีตัวตนแบบนี้ คิดเป็น รู้สึกเป็น เกิดจิตที่เป็นการปรุงแต่งของชีวิตที่ประกอบขึ้นมาจากการชุมนุมร่วมกันในโมเดลนี้ หากชุมนุมเป็นก้อนหินหรือเม็ดทราย ก็ไม่สามารถคิดหรือรู้สึกได้
สิ่งที่มาประชุมกันเป็นตัวเรานี้อยู่ได้สัก 60-80 ปีก็ ‘ตาย’ อะตอมและโมเลกุลเหล่านี้ก็ ‘เซย์ กู๊ดบาย’ งานเลี้ยงเลิกราแล้ว และไปจับกลุ่มตั้งบริษัทใหม่ อาจเป็นหมา ต้นข้าว หรือก้อนหิน ก้อนขี้
มองแบบนี้จะเห็นว่า ‘ชาติก่อนชาติหน้า’ มีจริง แต่คนละบริบทกับที่เราพูด ๆ กัน
เราทุกคน ‘กลับชาติมาเกิดใหม่’ เสมอ
ฉากชีวิตบนโลกใบนี้ก็เป็นเพียงองก์หนึ่งของละครอะตอมของมหากาพย์จักรวาล
ปรัชญาพุทธก็เกี่ยวข้องกับจักรวาลวิทยา ไม่ว่าโดยบังเอิญหรือไม่ เพราะมันวางบนความคิดนี้ พุทธเข้าใจเรื่อง ‘การประกอบเข้าด้วยกันชั่วคราว’ หรือที่ภาษาธรรมว่า ‘การชุมนุมกันชั่วคราว’
ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว สรรพสิ่งไม่มีการตาย ไม่มีการเกิด มีแต่การเปลี่ยนสภาวะ
ทุกอย่างในโลกเป็นไปตามเหตุและปัจจัย (cause-effect) มันคือ ตถตา มันเป็นเช่นนี้เอง
เข้าใจหลักการนี้เมื่อไร ก็จะพบว่าการยึดมั่นถือมั่นวัตถุต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถยนต์ หรือไอโฟน เป็นเรื่องไร้สาระโดยสิ้นเชิง ก็ลดการยึดมั่นถือมั่น เพราะตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง
หากใช้หลัก ‘การประกอบเข้าด้วยกันชั่วคราว’ นี้กับจิต ก็จะเข้าใจจิตว่าเป็นเพียงมายา เป็นสภาวะที่เป็น ‘การชุมนุมกันชั่วคราว’ เมื่อเข้าใจก็อาจช่วยทำให้ทุกข์น้อยหรือไม่ทุกข์
เมื่อเข้าใจการมาประชุมกันของธาตุเป็นตัวเราและสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ เราก็อาจมีความรู้สึกว่าเราเป็นของชั่วคราวและเข้าใจความไม่เที่ยงแท้ดีขึ้น และอาจจะช่วยทำให้เราลดความอยากลง จัดการกับกิเลสดีขึ้น
สินค้าทั้งหลายที่เราคลั่งและตกเป็นทาสก็ประกอบด้วยอะตอมเดียวกัน ตามตารางธาตุ ไม่มีอะไรพิสดาร เราเพียงแต่ไปยึดมั่นตัวตนของมันเท่านั้นว่า นี่เป็นไอโฟน นั่นเป็นสินค้าแบรนด์เนม
มายาอยู่ที่หัวกบาลของเรา เกิดจากการปรุงแต่งของเราเอง แล้วยึดมั่นถือมั่น ‘ความว่างเปล่า’ ที่เราสร้างขึ้นมาเอง
ว่างเปล่าเหมือนภายในฟองสบู่ที่ก่อเกิดเป็น ‘เปลือก’ ของฟองนั้น ดูเหมือนมีอะไร แต่ภายในไม่มีอะไร
อยู่ในโลกเพียงชั่วคราว ประเดี๋ยวประด๋าว ก็แตกสลายไป
เราอยากเชื่ออะไร ก็เลือกเชื่อสิ่งนั้น
นี่มิได้บอกให้ลดละจนไม่ต้องทำอะไรในชีวิต แต่ให้ใช้ความเข้าใจนำทางสู่ความพอและความเมตตา และนำทางต่อไปสู่ความสุขสงบของการใช้ชีวิตช่วงสั้น ๆ และชั่วคราวในมุมนี้ของจักรวาล
ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว
วินทร์ เลียววาริณ
วันเข้าพรรษา 2568
.......
บางท่อนจากหนังสือ ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว
31 บทความกำลังใจ ราคาเพียง 190 บาท = บทความละ 6.1 บาท (ไม่คิดค่าส่ง)
หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว
เล่มเดี่ยว https://www.winbookclub.com/store/detail/137/ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว
โปรโมชั่นพิเศษชุด https://www.winbookclub.com/.../R4%20%E0%B8%8A%E0%B8%B8...
https://shope.ee/Vj8bA8a4u?share_channel_code=6

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว (อ่าน 115 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้