"น้ำตาในสายฝน"
..ฝนยังพรำฉ่ำฟ้าไม่ซาขาด
มองอากาศมัวหมองไม่ผ่องใส
เมื่อลมพัดชัดฟ่องละอองไอ
ยะเยือกใจกายหม่นระคนกัน
....เหมือนบางทีชีวิตเดียวช่างเปลี่ยวเหงา
ไม่มีเขาไม่มีใครไว้ปลอบขวัญ
ถึงอ้างว้างกลางฝนต้องทนมัน
ทั้งหนาวสั่นเปียกปอนสัญจรมา
.....ในอ้อมกอดพรอดพร่ำด้วยคำรัก
คงชื่นนักรสเล่ห์เสน่หา
แม้หนาวร้อนรอนร้างจนจางซา
เช็ดน้ำตาทรวงละมุนยามอุ่นไอ
...แต่อกร้างกลางฝนช่างหม่นหมอง
คนตระกองกอดนี้มีที่ไหน
ที่นองหน้าน้ำตา-ฝน ปนกันไป
จนหลั่งร่วมท่วมในใจแล้วเอย
