เดินเถิดพ่อเดินรุดให้สุดฟ้า
หยิบอักษรทั่วหล้า โรยสลอน
สลักเสลาเกลาใกล้ที่ใจวอน
ส่วนสติค่อยค่อยต้อน ให้ตัวติง
แค่ตั้งใจก็ไปถึงตั้งครึ่งแล้ว
บนทางแก้วกวีนับของศัพท์สิ่ง
บรรจงเถิดเปิดสมัยแห่งใจจริง
แท้หทัยไหนประวิง วิลาวัณย์
แต่งเถิดพ่อแต่งไปให้สุดพากย์
ไม่มียากยั้งใดเกินใจฝัน
อันติฉินนินทาสารพัน
คือลมโบกสุบรรณ ให้โบยบิน
ไม่มีถูกมีผิดบนมิตรแท้
ไม่มีแพ้ชนะชัดให้ตัดสิน
จะอยู่สูงยูงเยี่ยมต่ำเทียมดิน
ล้วนดอกคำอันประคิ่น ขนบประคอง ฯ
พรายม่าน
๒.๑๑.๕๖
