สู่ปลายฝน ต้นหนาว อีกคราวแล้ว
ลมโชยแผ่ว ผ่านไล้ ให้ใจสั่น
เย็นยะเยือก เกลือกผิว ริ้วจาบัลย์
ฤทัยหวั่น  ฝันไร้ปอง ให้หมองตรม..

กี่ปีเล่า เฝ้าหวังพบ สบอกเอ๋ย
จวบจนเลย  วสันต์ผ่าน รานใจขม
ราตรีล่วง  ลวงอกช้ำ ร่ำระทม
จำใจข่ม  หยัดต้านลม หนาวเดียวดาย..

เขตเหมันต์  วันฟ้ามัว สลัวหมอก
เหมือนจิตชอก หม่นเลือนลาง สางจนสาย
หยดน้ำค้าง พรมพร่าง พรางประกาย
ดั่งจะคล้าย รอยน้ำตา มารดริน..

คงต้องเหงา อีกคราว หนาวครานี้
ดวงฤดี ซบเซา เฝ้าถวิล
ยอดหทัย  เจ้าอยู่ไหน ในชีวิน
ข้าเหมือนสิ้น  ชีวา ไขว่คว้าลม..


..ราชันย์เดียวดาย..

ย่ำค่ำย้ำหนาวคราวหมอง
เหม่อมองสองตาพร่าหม่น
น้ำตาอาบสองนองชล
ใจหล่นทนกล้ำร่ำกลืน..

ไม่มีวันไหนไม่คิด
ดวงจิตใยหวั่นฝันฝืน
แสนท้อเฝ้ารอวันคืน
ไร้ชื่นระทมตรมตรอม..

ปลายฝนต้นหนาวคราวนี้
ฤดีหวังเพียงเคียงหอม
แม้นเจ็บเหน็บช้ำจำยอม
ขอน้อมยอมทน .. เพื่อเธอ..


...ราชันย์เดียวดาย...

 :a020: :a020: :a020:

 

อ่านแล้วเหงา  :a020: