กินไม่เคยอิ่ม
เสียงท้องใครครวญครางมาอย่างนี้
เหมือนไม่มีอาหารมานจึงหมอง
จากหลายร่างข้างถนนนอนกล่นกอง
เหลือบตามอง-ทีท่าน่าเห็นใจ
ไร้ชายคาล้อมแวดบังแดดฝน
ต้องทุกข์ทนสังขารเกินต้านไหว
อยากหาข้าวหาปลามาอุ่นไอ
ประทังท้องประทังไส้ให้พ้นวัน
อยากทำงานเลี้ยงตนพ้นขุกข็ญ
ก็ยากเย็นสุดเอื้อมกลางเมืองสวรรค์
คนตีตราหาส่วยคนด้วยกัน
ยิ่งกีดกั้นความหวังพังลงมา
ฝันอยากเป็น "ผู้ใหญ่" ในเมืองหลวง
ที่ไม่หน่วงความเจริญเดินก้าวหน้า
อยากจะขอจันทร์เจ้า ขอข้าวปลา
เลี้ยงกายาอิ่มเอมพอเปรมปรีดิ์
ขอบ้านเรือนพออาศัยไม่ต้องกว้าง
ให้สุขอย่างเรียบง่ายมิหน่ายหนี
มีคนรักเท่าผืนหนังทั้งธรณี
เป็นคนดีกตัญญูรู้คุณคน
แต่มองดูเรือนร่างโทรมอย่างนี้
คงไม่มีสมหวังจริงสักหน
ข้าวหนึ่งมื้อขอแบ่งสร้างแรงตน
ก็ยังจนปัญญาหามากิน
มองถนนหนทางซุกต่างบ้าน
มองสะพาน มองกำแพง พังแหว่งวิ่น
อาคารร้าว ทางเป็นหลุมคลุมธรณิน
"ผู้ใหญ่" เคี้ยวอร่อยลิ้นกินพุงกาง
..........................................
เปลวเพลิง
