เป็นวัตถุ จุจาตุ ธาตุทั้งสี่
มีอินทรีย์ รู้สึก ผนึกหลัก
กอปรสัญญา วาทะ เป็นชนัก
จิตใสสัก พระธรรม ชูนำทาง
กายของเรา เผาผลาญ ทำงานได้
เนิ่นนานไป น้อยเนื้อ เหลือแต่ร่าง
ผิวหนังหย่อน อ่อนล้า ตาฝ้าฟาง
นั่งชันคาง หน้าหมอง สองหูตึง
ปากของเรา เว้าวอน ฉะอ้อนออด
พูดฉอฉอด หยอดหวาน ปานอ้อยผึ้ง
น้ำลายสอ คอดัง เสียงกรังกรึง
พร่าเช่นอึ่ง ถูกวัว เหยียบตัวแบน
ใจของเรา เงางาม ยามแสงส่อง
สวยผุดผ่อง ต้องหยก กระจกแว่น
ถูกเคราะห์นำ กรรมซัด วิบัติแทน
ไร้กฎแกน ลงลู่ สู่อบาย
เปรียบสังขาร รานเลือน เหมือนวัตถุ
แตกพังผุ ก่อกูณฑ์ สิ้นสูญหาย
หมดรูปกาม ความคิด จิตละลาย
คงเครื่องหมาย ไปทั่ว เพียงชั่วดี
รพีกาญจน์
